Waarom je sommige boeken herleest

Nathan Sid verscheen in december 1983 (destijds nog niet voor de handel bestemd), de tweede druk verscheen vervolgens in 1984 en was wel bestemd voor de verkoop. Eerder verscheen deze novelle trouwens in afleveringen in het NRC Handelsblad (1978/1979). De tekeningen zijn trouwens van Charlotte Mutsaers.

Ikzelf las het rond mijn 18e, maar ik kan mij echter maar weinig van de inhoud herinneren (is niet gek na ruim 30 jaar) maar ik weet nog wel dat ik het een leuk boek vond en dat het op een bijzondere manier geschreven was. Van Dis won trouwens de Gouden Ezelsoor met dit boek (een jaarlijkse literatuurprijs t/m 2008).

Het verschil tussen de eerste keer dat ik deze novelle las en nu is dat ik meer kennis (denk) te hebben over Adriaan van Dis zelf. Destijds is het geen moment in mij opgekomen dat het boek (enigzins) autobiografisch zou kunnen zijn. Ik wist niets over Van Dis zijn achtergrond en las het als een fictief verhaal. De enige kennis die ik over hem had kwam door Hier is…. Adriaan van Dis dat vanaf 1983 op tv kwam en waar ik groot fan van was (mijn ouders niet dus keek ik het op een oude zwart-wit tv in mijn slaapkamer).

Grappig dat ik het boek nu -met de kennis van zijn volgende boeken (waaronder Indische Duinen, Dubbelliefde, Familieziek en Ik kom terug) en uiteraard interviews- heel anders beleef en de jonge Nathan en zijn familie Sid meer herken. Toch vind ik het boek nu niet minder mooi of juist mooier, het is meer dat ik het boek nu anders beleef, misschien ook omdat ik zelf meer levenservaring heb?

Nathan Sid is vanuit het perspectief van een kind (circa 10 jaar oud) geschreven (net als De avond is ongemak van Marieke Lucas Rijneveld (klik) en Dorsvloer vol Confetti van Franca Treur) maar toch herken je hier heel sterk Van Dis zijn schrijfstijl in, het melodieuze ontbreekt nog maar vooral door de gedichten die hier en daar door het boek dwarrelen leest het boek heel fijn. Ik vind de gedichten geen onderbrekingen in het boek, eerder een mooie toevoeging en daarnaast wordt het verhaal chronologisch verteld, dit schept rust in het verhaal.

Wat viel mij op in dit boek en mooie zinnen.

Ik vind het bijzonder suf dat ik mij een maand geleden pas realiseerde dat de achternaam Sid, Dis achterstevoren spelt….. en dat zag ik alleen maar omdat het boek ondersteboven op tafel lag haha.

Op pagina 32/33 staat het volgende gedicht (hij vertelt over het bosmoeras in de buurt van het huis)

Ik ben er later nog eens teruggekomen:

Er stonden helemaal geen bomen.

Het was niet mee dan dorre struik,

Kriebeltakken tot je buik,

De distels zacht, de klitten fijner.

Waarom groeit als je groter wordt

Vroeger zo veel kleiner?

Poetsen! Ook in Nathan Sid werd er al driftig door hem gepoetst. Al ging het hier in deze quote meer om de stuiters (denk ik):


Lees verder op mijn blog: https://www.sandraleest.nl/recensie/nathan-sid-van-adriaan-van-dis/