Een prachtig boek vol herkenning over hoogbegaafdheid

Jasper is 10 jaar, maar zit al in groep 7. Hij heeft een klas over geslagen en weet heel veel. Vrienden heeft hij niet, maar hij kan zich erg goed vermaken met het maken van doolhoven. Hij bedenkt en tekent alles zelf. Emma is op haar manier ook bijzonder en wordt net als Jasper gepest. Ze is al 14, maar zit nog in de brugklas omdat ze een keer is blijven zitten. Haar ouders zijn gescheiden. Toch gaat ze er op haar eigen manier mee om en lacht ze veel. Op een dag zet Jasper een speurtocht voor haar uit en maakt hij verrassingen voor haar. Emma ziet Jasper gelijk als een goede vriend, maar hoe ga je eigenlijk met vrienden, en helemaal met meisjes, om?

"In de boeken die ik lees barst het van de vrienden. Die van alles samen doen en avontúúúren beleven en elkaar geheimen vertellen en elkaar missen als ze moeten verhuizen. Dus ik weet heel goed wat vrienden zijn. Ik weet alleen niet hoe je dan moet doen."

Het eerste wat opvalt is de titel; in tegenstelling tot de zinnen en de meeste hoofdstukken is hij lang! De nieuwsgierigheid is gelijk gewekt; waarom heeft de ik-persoon iemand een blauw oog geslagen? Gedurende het boek wordt er toegewerkt naar de ontknoping van de titel. Toch kun je je niet voorstellen dat de rustige Jasper iemand een blauw oog heeft geslagen. En al helemaal niet de goedlachse Emma. Wat is er gebeurd? En dat zorgt ervoor dat het boek erg snel uit is. Je wilt weten hoe het afloopt.

Maar het boek begint bij het begin, bij de ingang van een doolhof van Jasper. Bij de ingang ga je naar binnen om in een dolhof van gedachten te verdwijnen. De zinnen zijn kort, maar de gedachten van Jasper bevatten heel veel bijzaken. Allemaal gedachten die zijn gevangen in bijzinnen. Dat zou het boek verwarrend, chaotisch en langdradig kunnen maken. Toch is dat niet het geval. De bijzinnen geven een prachtige kijk in de hersenspinsels van Jasper en zijn juist zo typerend voor kinderen als Jasper.

"Ik werd zo rood als een stoplicht (dat op rood staat, want je kunt niet groen blozen, tenzij je misselijk bent. En als het stoplicht op groen staat, is het eigenlijk een doorlooplicht)."

Pas in de tweede helft van het boek wordt besproken dat Jasper hoogbegaafd is. Toch is ook in het begin van het boek duidelijk dat Jasper anders denkt. Anders dan zijn ouders, anders dan de schoolpsycholoog of de kinderen in de buurt. Maar voor hoogbegaafde kinderen hoeft niet uitgesproken te worden dat Jasper hoogbegaafd is. De gebeurtenissen zijn eigenzinnig en juist deze hersenkronkels zorgen voor het vinden van herkenning. Gladdines geeft niet het gevoel anders te zijn, maar juist het gevoel hetzelfde te zijn als Jasper.

Naast hoogbegaafdheid krijgen ook pesten, de omgang met vrienden en verliefdheid een plek in dit boek. Ook deze soms moeilijk bespreekbare onderwerpen weet Gladdines perfect te verwoorden. Op een eigenzinnige maar eerlijke manier maakt hij deze onderwerpen toegankelijk.

"(De schoolpsycholoog vroeg een keer of ik werd gepest. 'Uitschelden, uitlachen, slaan. Dat soort dingen.' 'Nee', zei ik. 'Ik word niet gepest.' Want ze had het niet over dat niemand ooit iets tegen je zegt, of dat ze je altijd als laatste kiezen met gym, of dat ze je vergeten te kiezen met gym, of dat ze je gewoon nooit aankijken.)"

Door het vinden van herkenning is Hoe het kwam dat ik Emma een blauw oog sloeg een waardevol boek. De eenvoudige schrijfstijl maakt het boek gemakkelijk leesbaar en zorgt voor een luchtige omgang van de zware onderwerpen. Vierenhalve ster.