Een gemiste kans

Het valt misschien niet meteen op, maar de omslag van het boek stelt een sigarenkistje voor. Dat past mooi bij de inhoud. Robbert, de hoofdpersoon, is namelijk de zoon van een sigarenfabrikant. De kaft is sober en stijlvol, een mooie uitgave.


Wel spijtig dat in de korte inhoud op de achterflap de verhuis naar het ouderlijke huis wordt vermeld. Dit gegeven komt pas zeer laat in het boek aan bod. Als lezer dacht ik eerst dat ik deze gebeurtenis over het hoofd had gezien.

Het verhaal start zeer krachtig. In een prachtige Vlaamse schrijfstijl weet Roel Richelieu Van Londersele de lezer meteen te raken. Ontdekken we hier nieuw Vlaams schrijftalent?

Robbert heeft een moeilijke relatie met zijn moeder. Vader blijft steeds wat afzijdig. Als lezer voel je in die eerste hoofdstukken de vernedering die Robbert steeds ondergaat. Waarom doet zijn moeder toch zo tegen hem?
Echt een mooi begin, heerlijk goed geschreven!

Maar dan beginnen er grote tijdsprongen en krijgt de lezer te maken met een allegaartje van gebeurtenissen, soms ‘over the top’. De personages blijven heel oppervlakkig.
Enkel de mooie schrijfstijl kan het verhaal nog overeind houden. Wat een gemiste kans! De mooie eenvoud, zoals in het begin van het boek, is verdwenen. Enkel op het einde vangt de lezer daar eventjes terug een glimp van op.

Als je zo een schrijftalent hebt dan vind ik het heel spijtig dat het verhaal niet in verhouding tot die schrijfstijl is. Het had zo een mooi, eenvoudig verhaal kunnen zijn. Zo spijtig...