Luister naar Estela

“Het meisje gaat dood, hebben jullie het nu gehoord? Het meisje gaat dood en blijft dood, en het doet er niet toe waar ik het verhaal begin.”

Wow, vanaf de eerste zinnen was ik onder de indruk van de schrijfstijl van Alia Trabucco Zerán, net dat tikkeltje anders en heel direct.

In Schoon vertelt Estela haar verhaal omdat ze gehoord wil worden. Zij heeft jarenlang gewerkt als dienstmeisje. En nu is Estala opgesloten. Waarom? Ze zegt meteen dat Julie, het dochtertje uit het gezin, dood is. Estela wil haar verhaal zorgvuldig opbouwen, zodat ze tot de kern kan komen. Dit relaas is in de ik-vorm geschreven, waardoor het heel persoonlijk en overtuigend overkomt.

Estela groeide op in een klein Chileens dorpje. Om geld te verdienen gaat ze als dienstmeisje in Santiago werken. In het gezin verloopt alles ogenschijnlijk perfect, maar dit is slechts een illusie. Estala is de stille getuige. Mevrouw wil laten uitschijnen dat ze alles onder controle heeft, meneer houdt zich het liefs met cijfers bezig, dochtertje Julie is stil en treurig. Hoewel Estela goed wordt behandeld, toch voelt ze een grote leegte. Ze wordt niet echt gezien, ze mist haar familie. Doordat het contrast met haar verleden nu zo groot is, voelt het alsof ze in een andere werkelijkheid leeft.

Schoon is een universeel verhaal over onderdrukking. Knap geschreven, triestig, beklijvend én belangrijk. Estela wil haar ingehouden woorden nu eindelijk laten horen. Maar wie luistert?

“Er bestaan vele manieren van spreken. De stem is slechts de eenvoudigste.”