een ideaal boek voor lezers die houden van mysterie en dubbele bodems

“Na Yorams dood had ze zichzelf ondergedompeld in een wereld die bestond uit arbeid op het land, liederen, kampvuren en droomloze nachten, een leven zonder toekomst en zonder verleden, een cocon van pure tegenwoordige tijd.”
“Gelogen? Zo zou ik het niet nomen. Ik denk dat ze mij hun eigen waarheid hebben verteld, maar ik ben op zoek naar de mijne,’ zei hij.”
1946 - De Palestijnse Lilya heeft zich teruggetrokken in een kibboets wanneer ze opgeroepen wordt voor een geheime missie. Wat op het eerste zicht al een hopeloze zaak lijkt – na de WII een dood gewaande Joodse geleerde opsporen – blijkt niet alleen praktisch ingewikkeld te zijn, maar bovendien veel meer dan louter een familiekwestie. Lilya vertrekt tegen haar zin, maar raakt door zowel politieke als persoonlijke belangen steeds meer betrokken bij de zaak. De vraag “Wat heeft een in Duitsland verdwenen Joodse geleerde met de Engelsen te maken? “ blijkt ingewikkelder dan ze aanvankelijk dacht. Ze dompelt zich volledig onder in de zaak en gaat tegen alle bevelen in op zoek naar antwoorden die haar op een levensgevaarlijke tocht doorheen Engeland en Duitsland voert.
Abarbanell heeft een feitelijke, afstandelijke stijl die de gebeurtenissen duidelijk en zonder onnodige details weergeeft. Hierdoor wordt het verhaal nooit sentimenteel en dus grotendeels geloofwaardig. De afstandelijkheid betekent trouwens niet dat er geen gevoelens in het boek weergegeven worden. Zo wordt de heimwee en het verlangen van Lilya naar haar vaderland vaak erg mooi omschreven: “Heel even hoopte ze dat het vliegtuig zou draaien en koers zou zetten naar een zuidelijker gelegen zee. Ze zag het voor zich: de cipressen, een duikvlucht richting de kust, de schaduw van de vleugels op het water, de wind van zee of uit de woestijn, zo zacht als zijde op je wangen als je de deur opendeed. Landen, de aarde, haar geliefde, onrustige vaderland. “
Lilya wordt – net als de andere personages – weinig uitgewerkt. Dit kan bewust zijn, want zo lijkt ze zich zowel voor haar omgeving als voor de lezer niet helemaal prijs te geven. Dit geeft haar enerzijds iets ondoorgrondelijks. Anderzijds zorgt de oppervlakkigheid ervoor dat het niet altijd duidelijk is waarom ze bepaalde bevelen wel en andere niet opvolgt. Die ambivalentie komt ook terug in haar relatie tot David Guggenheim. Haar hele leven bestaat uit het aantrekken en afstoten van iedereen die te dicht komt. De zoektocht naar Guggenheims moeder vond ik dan weer een overbodige verhaallijn die het geheel te toevallig en daardoor onrealistisch maakt.
Morgenland is een ideaal boek voor lezers die houden van mysterie en dubbele bodems. Het is een boek waarbij je scherp moet blijven om alle details mee te krijgen. De personages en gebeurtenissen wisselen elkaar razendsnel af. Met elke bladzijde die omgeslagen wordt, wordt het web steeds groter. Als je niet oplet raak je er als lezer hopeloos in verstrikt. Al bij al een spannend verhaal dat me meesleepte in een mij onbekende wereld. Geen meesterwerk, maar wel erg graag gelezen.