“We zijn allemaal heel normaal, tot je ons wat beter leert kennen.”

“De mensen klagen dan wel dat het leven altijd hetzelfde is en duf en saai, maar als er dan iemand voorbijkomt die een beetje anders is, dan raken ze over hun toeren en worden ze bang.”

‘Wat de golven brengen’ begint sterk. De personages zijn bizar, maar geloofwaardig en de wissels tussen verschillende vertelperspectieven geven het boek diepgang. Door de uiteenlopende personages is de stijl zowel humoristisch en fantasierijk als tragisch. Jammer genoeg zakt het niveau halverwege het boek. Op dat moment komen te veel personages aan bod en gaat het evenwicht tussen verbeelding en geloofwaardigheid compleet verloren. Het boek krijgt daardoor iets rommeligs en is af en toe zelfs behoorlijk saai. Wat bijzonder jammer is, omdat er doorheen het hele boek parels van passages zitten. Door meer te schrappen had dit een prachtig, warm verhaal over rouwen kunnen zijn. Nu is het aan de lezer om de waardevolle stukken op te graven en samen te brengen. Het vergt wat inspanning, maar is nog steeds de moeite waard.