Teleurstelling alom

Vorig jaar in oktober mocht ik Daughter of Light and Shadows geschreven door Anna McKerrow reviewen. Ik was toen behoorlijk onder de indruk over de modern hekserij die een prominente plek in het verhaal innam. Jammer genoeg wist het plot me niet echt te overtuigen. Ik vond de personages nogal vlak en er ontbrak echt diepgang. Maar ik was toch benieuwd of het tweede deel in de reeks me meer wist te bekoren.

Jammer genoeg moest ik al snel vaststellen dat Queen of Sea and Stars nog zwakker was dan Daughter of Light and Shadows. Niet geheel onverwacht werd ik weer helemaal verliefd op het moderne hekserij aspect van het boek. Deze keer werd er ook meer ingegaan op covens, groepsrituelen, maar ook aandacht besteed aan de solitaire heks. De groepsrituelen voelden heel realistisch aan en ik herkende mezelf op heel wat momenten in de coven dynamiek. Daarnaast kan ik het ook echt appreciëren dat modern heksen als mensen zoals jij en ik worden afgebeeld. He tis duidelijk dat Anna Mckerrow behoorlijk wat kennis van zaken aan boord legt wat betreft moderne hekserij. Dit stuk van het verhaal kon mij zonder twijfel echt geboeid houden.

Een van de grootste problemen met het boek was echter de snelheid. Het hele verhaal loopt de soep in wat betreft snelheid en verloop van het verhaal. Het duurt bij 65% van het boek alvorens er eigenlijk echt iets gebeurt. Dit is een fantasie verhaal met feeen, maar voor meer dan de helft van het verhaal lijkt dit een slecht geschreven hedendaagse roman. We volgen Faye en Rav terwijl ze een nieuw leven proberen op te bouwen in Londen. In het vorige boek was echt een grote fan van hun relatie. Ik moedigde hen echt aan en duimde voor een happy end. Maar jammer genoeg moet ik constateren dat de auteur er in geslaagd is om deze liefdevolle in enkele pagina’s om te vormen tot een giftige relatie. Ik wou echt in pure woede naar Faye schreeuwen dat ze niet constant moest zitten mekkeren over haar liefde voor Rav, terwijl ze hem in haar hoofd al meermaals bedrogen had. Ik kreeg echt een aversie van Rav en Faye. Ik weet niet of Anna McKerrow een overtuigend PTS verhaal wou schrijven, maar daar is ze niet in geslaagd. Jammer genoeg, want er zijn heel wat goede verhalen te vinden met deze verhaallijn. Denk maar aan The Falconer of zelfs ACOMAF.

Dus ja, het eerste deel van het boek was behoorlijk melodramatisch en pas werd enkel een beetje gered door de komst van Gabriel Black. Voor de rest was alles erg traag en soms ronduit slaapverwekkend. Wanneer de actie eindelijk zijn intreden maakt, reizen we terug naar het feeënrijk en ook daar wordt de bal qua snelheid volledig misgeslagen. De slak is nu verandert in een jachtluipaard en racet over de pagina’s als een wilde. De hoofdstukken worden op absurde plekken afgekapt en het verhaal lijkt op geen enkel moment volledig afgewerkt te zijn. En dat is ontzettend jammer, want net dit deel van het verhaal is de reden waarom mensen het boek willen lezen. Eindelijk is er actie, magie en feeën.

Maar laten we toch met een positieve noot eindigen. In mijn review van het vorige boek stelde ik dat de personages onderontwikkeld werden. Ik moet zeggen dat er in dit boek iets meer diepgang zit qua personages. Vooral tegen het einde aan wist Finn me te intrigeren.

Ik was best teleurgesteld in dit verhaal. Ik denk dat een betere focus op de feeën politiek en de op handen zijnde oorlog het boek ten goede was gekomen. In plaats van eindeloos romantisch gezwets.