Sfeervol traag sprookje

Zilvergaren stond erg hoog op mijn lijstje met boeken waar ik in 2018 het meeste naar uitkeek. Ontworteld van Naomi Novik is een van mijn favoriete boeken allertijden en een boek dat ik met de regelmaat van de klok aan anderen aanraad. (Om eerlijk te zijn denk ik dat half mijn vriendenkring dit boek gelezen heeft omdat ik er maar niet over kon zwijgen.) Onnodig dus om te zeggen dat ik behoorlijk hoge verwachtingen had van Zilvergaren, vooral omdat het Naomi Noviks versie is van Repelsteeltje. Een van mijn favoriete sprookjes allertijden.

Het verhaal begint met een ijzersterke inleiding, de lat wordt meteen erg hoog gelegd. Jammer genoeg een niveau dat de rest van het boek niet meer kan halen, behalve in de laatste drie zinnen van het boek. Uitgaan met een knal noemen ze zoiets. Maar daartussen kabbelt het verhaal rustig voort. Zilvergaren is een boek dat het niet zo nodig van de gevulde actiescènes moet hebben, maar vooral veel sfeer ademt. Net als in Ontworteld weet Naomi Novik perfect haar fantasiewereld tot leven te brengen. Zilverengaren is een boek dat zijn sterkte vooral haalt uit zijn sfeerschepping en zijn ijzersterke personages.

Zes verschillende personages om precies te zijn, die stapsgewijs aan de lezer worden geïntroduceerd. Niet alle stemmen in een keer, maar langzaam telkens een personage erbij dat zijn ervaringen komt delen. Hoewel in de ARC versie (ik kan dus niet spreken over de definitieve uitgave) de wissels tussen personages erg abrupt gebeurde en zonder enige aankondiging was het toch steeds duidelijk wie er aan het woord was. Alle zes personages hebben een heel eigen stem en een eigen karakter. Het was erg intrigeren om te zien hoe alle personages uiteindelijk als een grote puzzel in elkaar passen en zo tot de grote climax van het verhaal leiden.

Zilvergaren brengt op subtiele wijze een hervertelling van Repelsteeltje. De zeer herkenbare fragmenten van het sprookje worden in het verhaal opgenomen, maar krijgen een hele eigen invulling. Het verhaal staat dus los van het griezelige mannetje dat stro tot goud spint en kinderen opeist, maar tegelijkertijd kan je toch de nodige invloeden terugvinden en is repelsteeltje erg herkenbaar. Het ganse verhaal leest ook echt als een sprookje, hoewel het met momenten toch wel wat vaart mist.

Zilvergaren is geen boek dat je snel kan lezen. Zoals gezegd is het sfeervol, gedreven door de personages en ook traag. Of dat storend is zal grotendeels van de lezer in kwestie afhangen, maar ikzelf ervoer het niet zo. Het is geen boek dat je snel als tussendoortje moet nemen. Maar aan het einde van de rit wordt je geduld en doorzettingsvermogen wel ingelost.






Eindconclusie Zilvergaren?

Zilvergaren is een heel ander verhaal dan Ontworteld. Je merkt dat Naomi Novik erg sterk is in het creëren van atmosferische settings en sprookjesachtige verhalen, maar verder houdt de vergelijking eigenlijk op. Qua gevoel leunt Zilvergaren voor mij dichter aan bij De Beer en de Nachtegaal van Katherine Arden . Voor mij persoonlijk wist Zilvergaren me minder geboeid te houden. Maar het blijft een prachtig sfeervol verhaal dat op moment doet denken aan de verhalen van Juliette Marillier maar dan overgoten met een Slavisch sausje.