Te veel....

Boeken over tijdsreizen zijn zo een beetje mijn guilty pleasure. Ik heb echt al tientallen boeken gelezen en ik ben er helemaal door in de ban. Er is ook voor ieder wat wils in het genre. Je hebt romantische verhalen zoals de Time Travellers Wife of een meer sexy en historische aanpak zoals bij Outlander. Hou je meer van harde wetenshap dan vind je zeker je gading bij The Rise and Fall of D.O.D.O. Maar met The Psychology of Time Travel was ik een beetje in de war. Het combineert namelijk alle genres binnen de tijdsreizen literatuur.

The Psychology of Time Travel is een ontzettend krachtig boek op het vlak van belangrijke vraagstukken aanrijken aan de lezer. Het boek speelt echt met alle gevolgen die tijdsreizen zou kunnen hebben. Wat het zou betekenen als je zou weten wat er op je stond te wachten in de toekomst. Wanneer je de overlijdensdatum van geliefden zou weten. Hoe je naar het hele begrip dood zou beginnen kijken na een tijdje. Maar ook intiemere vraagstukken, zoals de gevolgen van seks hebben met jezelf. Het is echt een boek dat je doet stilstaan bij je eigen waarden en normenpatroon. De echtgenoot en ik hebben er enkele interessante discussies over gevoerd.

Zoals de titel natuurlijk al doet vermoeden draait het boek vooral over de psychologische impact van tijdsreizen. Hoe wordt het menselijke brein beïnvloed door tijdsreizen. Is het een rechte baan naar krankzinnigheid of heeft het weinig effect. Ik vond dit deel van het verhaal ontzettend boeiend, maar ook erg realistisch want ik kan me voorstellen dat psychologen en psychiaters deze gevolgen ook echt zouden willen bestuderen als tijdsreizen een mogelijkheid zou worden.

Het verhaal bevat ook een mooie LGBTQ romance. Het is zeker geen overheersend deel van het verhaal, maar het zorgt ervoor dat het verhaal net dat klein beetje extra krijgt. En op een onverwachte, soms wat vreemde manier bracht het ook alle verhaallijnen en losse details samen tot een mooi geheel.

En toch voelde het boek niet als een knaller aan voor mij. Dat kwam deels omdat het verhaal heel slordig overkomt. Ik ben trouwens de eerste om toe te geven dat het erg moeilijk is om een mooi afgelijnd verhaal te vertellen als je werkt met verschillende tijdslijnen en daar constant tussen springt. Het gebruik van verschillende tijdslijnen zorgt er bijna automatisch voor dat het erg moeilijk is om je verhaal gestructureerd tot bij de lezer te krijgen. Daarnaast wordt er hier ook nog eens gebruik gemaakt van verschillende personages. Het verhaal springt dus constant in de tijd, maar ook in personage. Erg verwarrend allemaal… zeker als dit het eerste boek over tijdsreizen is dat je zou lezen. Ik kan me voorstellen dat het dan allemaal erg overweldigend is en je het genre misschien nooit geen nieuwe kans meer zou geven. Lost in translation zou ik bijna durven zeggen.

The Psychology of Time Travel is zonder twijfel een boek dat een erg unieke kijk biedt op tijdsreizen. Het zorgt ervoor dat je echt gaat nadenken over alle grote en kleine gevolgen. Daarnaast bevat het ook zeker elementen voor iedere lezer: harde wetenschap, zachte wetenschap, romantiek, LGBTQ, een thriller aspect, actie…. Maar net doordat er zoveel op elkaar wordt gepakt in een redelijk kort boek is het allemaal een beetje verwarrend en onsamenhangend. Sommige lezers zullen hier zeker problemen mee ondervinden. In sommige gevallen is less toch echt wel more.