Lezersrecensie
Intens verdriet is hier duidelijk voelbaar
Christophe Bell (°1989) schreef zijn debuutroman ‘Brulaap’, een boek dat ik mocht lezen voor een verrassingsleesclub. In het echte leven verloor hij zijn goede vriend in een ongeluk waar hij ook zelf zwaargewond raakte, een tragische gebeurtenis die het vertrekpunt vormt voor dit boek.
Een droevige hond die je aankijkt vanop een gitzwarte kaft. Op de achterflap volledige duisternis, met enkel de woorden ‘aan ons kon niet geraakt worden’. Nergens staat er een korte inhoud, wat het mysterie alleen maar aanscherpt. Dit boek beloofde een zwaarmoedig verhaal weer te geven, wat het uiteindelijk ook blijkt te zijn.
De titel ‘brulaap’ verwijst naar de totemnaam van een scoutsvriend die hij verloren is. Als je dit op voorhand niet meekrijgt, is het niet simpel om te volgen. Het verhaal is een uiteenzetting van intense, donkere gedachten die worden verteld vanuit een ik-persoon, wat wordt weergegeven in een poëtische schrijfstijl. Het positieve aan deze schrijfstijl is dat vaak alledaagse dingen mooi worden omschreven, een negatief punt is dat er vaak gebruik wordt gemaakt van lange, aaneengeregen zinnen, waardoor het soms moeilijk is om je gedachten er bij te houden.
Het verhaal loopt ook door elkaar: zwarte gedachten uit het heden die zich afwisselen met flashbacks naar gelukkiger tijden uit zijn zorgeloze jeugd. Ik heb ergens vernomen dat de auteur dit boek heeft geschreven over verschillende jaren heen, door af en toe iets te noteren op een bierkaartje en dergelijke. Dit kan af en te duidelijk merken, de alinea's zijn vaak onsamenhangend.
De verteller in het verhaal is een man van 27 jaar oud, zijn naam kom je niet te weten. Door het vertelperspectief, de gelijke leeftijd van het hoofdpersonage en de auteur en het verlies van een goede vriend dat wordt beschreven, ervaar ik dit boek als een autobiografie. Uit interviews met de auteur blijkt het dit toch niet zijn, maar de lijn tussen feit en fictie is hier vaag.
Het boek leest als een afscheid aan een vriend en hoe moeilijk het is om hiermee om te gaan. Verdriet en rouw zijn thema's die aan bod komen. Als je op zoek bent naar ontspannende lectuur is dit boek niet meteen een aanrader, daarvoor is het te intens. Wanneer je ook de achtergrond van de auteur meekrijgt, laat het boek je niet onberoerd.
Een droevige hond die je aankijkt vanop een gitzwarte kaft. Op de achterflap volledige duisternis, met enkel de woorden ‘aan ons kon niet geraakt worden’. Nergens staat er een korte inhoud, wat het mysterie alleen maar aanscherpt. Dit boek beloofde een zwaarmoedig verhaal weer te geven, wat het uiteindelijk ook blijkt te zijn.
De titel ‘brulaap’ verwijst naar de totemnaam van een scoutsvriend die hij verloren is. Als je dit op voorhand niet meekrijgt, is het niet simpel om te volgen. Het verhaal is een uiteenzetting van intense, donkere gedachten die worden verteld vanuit een ik-persoon, wat wordt weergegeven in een poëtische schrijfstijl. Het positieve aan deze schrijfstijl is dat vaak alledaagse dingen mooi worden omschreven, een negatief punt is dat er vaak gebruik wordt gemaakt van lange, aaneengeregen zinnen, waardoor het soms moeilijk is om je gedachten er bij te houden.
Het verhaal loopt ook door elkaar: zwarte gedachten uit het heden die zich afwisselen met flashbacks naar gelukkiger tijden uit zijn zorgeloze jeugd. Ik heb ergens vernomen dat de auteur dit boek heeft geschreven over verschillende jaren heen, door af en toe iets te noteren op een bierkaartje en dergelijke. Dit kan af en te duidelijk merken, de alinea's zijn vaak onsamenhangend.
De verteller in het verhaal is een man van 27 jaar oud, zijn naam kom je niet te weten. Door het vertelperspectief, de gelijke leeftijd van het hoofdpersonage en de auteur en het verlies van een goede vriend dat wordt beschreven, ervaar ik dit boek als een autobiografie. Uit interviews met de auteur blijkt het dit toch niet zijn, maar de lijn tussen feit en fictie is hier vaag.
Het boek leest als een afscheid aan een vriend en hoe moeilijk het is om hiermee om te gaan. Verdriet en rouw zijn thema's die aan bod komen. Als je op zoek bent naar ontspannende lectuur is dit boek niet meteen een aanrader, daarvoor is het te intens. Wanneer je ook de achtergrond van de auteur meekrijgt, laat het boek je niet onberoerd.
1
Reageer op deze recensie
