Psychologisch spelletje

Sarah blijft alleen achter met haar één jaar oude zoontje Leo wanneer haar man Philipp spoorloos verdwijnt op een zakenreis in Zuid-Amerika. Zeven jaar lang blijft ze zonder enige informatie achter. Wanneer ze eindelijk op punt staat om de draad in haar leven weer op te pakken, verneemt ze dat haar man gevonden is en weer zal terugkeren naar huis. Hij was het slachtoffer van een ontvoering. Samen met de pers staat ze hem vol ongeduld op te wachten op het vliegveld, maar de man die uitstapt blijkt niet haar Philipp. Ze weet niet wat te zeggen, niemand schijnt te merken dat er iets niet klopt. Wanneer de man dreigt dat ze alles zal verliezen als ze niet meespeelt, is dit voor Sarah het begin van een onwerkelijke nachtmerrie.

Hoe kan men in godsnaam in deze situatie terecht komen? Het personage van Sarah verleent hiervoor een uitstekende kans: ze is wees, heeft geen broers of zussen, haar schoenmoeder is dementerend, haar beste vriendin kent ze pas na de verdwijning van haar man en een gezamenlijke vriend is op buitenlandse zakenreis. Ze heeft met andere woorden bitter weinig mensen waarop ze kan terugvallen om de vreemde te ontmaskeren. Hoewel dit een clichématige, onrealistische samenloop van omstandigheden is, is het wel een noodzakelijk kwaad om als basis van dit verhaal te kunnen dienen.

Het mysterie van de vreemde zorgt voor de nodige spanning. Wie is hij, wat is hij van plan? Hij lijkt alles te weten over Philipp en Sarah, wat voor een griezelig sfeertje zorgt. Doordat er voornamelijk wordt verteld vanuit het perspectief van Sarah, krijg je weinig inzicht in de gedachtegang van de vreemde. De enkele hoofdstukken die vanuit zijn perspectief worden verteld, zijn vaag, kort en redelijk bizar, waardoor je hem niet kan doorgronden. Hij komt gebrainwasht over.

Ik kan moeilijk besluiten of de schrijfstijl van Melanie Raabe me bevalt. Enerzijds wordt er prachtige beeldspraak gebruikt waardoor je je helemaal kan inleven in bepaalde momenten. Zowel het begin als het einde van het verhaal bezorgden me kippenvel. Anderzijds kwam het middenstuk van het verhaal wat traag op gang. Er is een wisselwerking tussen het gebruik van korte zinnen en lange zinnen, waarbij deze laatste voornamelijk bestaan uit tientallen opsommingen die vaak min of meer hetzelfde zeggen. Dit kwam persoonlijk storend over.

Wat mij betreft is het geen uitblinker, maar wel leuk voor wie zin heeft in een psychologisch spelletje. De verschillende plotwendingen behouden alvast je nieuwsgierigheid om de waarheid te achterhalen.