Ontroerend kijkje in het brein van een autistische jongen

“Lots of things are mysteries. But that doesn’t mean there isn’t an answer to them.” Dit is het verhaal van Christopher over het merkwaardige moordincident op Wellington, de hond van de buren, een “murder mystery novel”. Dit verhaal bevat geen leugens want Christopher kan niet liegen. Christopher houdt niet van vreemde mensen of van de kleuren geel en bruin of van aangeraakt te worden. Daarentegen kent hij alle landen van de wereld met hun hoofdsteden, kent hij elk priemgetal tot 7507, is hij erg geïnteresseerd in wiskunde, wetenschap en Sherlock Holmes. Christopher is een jongen van 15 jaar oud met het syndroom van Asperger, een vorm van autisme. Hij woont met zijn vader in Swindon. Op een nacht ontdekt hij dat de hond van een van de buren vermoord is. Christopher gaat op onderzoek om de moordenaar van Wellington op te sporen en de reden van de moord te achterhalen. Deze zoektocht brengt hem meer dan hij ooit had kunnen bedenken. Christopher is in zijn eentje nooit verder geweest dan het einde van de straat. Maar als hij met zijn onderzoek start, begint hij aan een onvergetelijke reis die zijn veilige wereld volledig op zijn kop zet. 

Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Christopher waardoor de lezer een ontroerend kijkje in het brein van een autistische jongen krijgt. Christopher beschrijft op een duidelijke manier hoe zijn hoofd vastloopt als er te veel vragen in één keer aan hem gesteld worden: net zoals de broodsnijmachine vastloopt als er te veel broden tegelijkertijd worden aangeboden en de machine niet snel genoeg snijdt en er een blokkade ontstaat. Hoewel Christopher denkt dat hij geen grapjes kan maken, zit het boek vol met humor. Als Christopher zaken heel letterlijk neemt, heel exacte antwoorden geeft en personen bijzonder gedetailleerd beschrijft, tovert hij een glimlach op je gezicht. Christopher is een goed uitgewerkt karakter, van wie je gaat houden en met wie je soms medelijden krijgt als de mensen om hem heen hem niet blijken te begrijpen. Je voelt zijn angsten en frustraties, bijvoorbeeld als een politieagent niet begrijpt dat Christopher er niet van houdt om aangeraakt te worden. Christopher vindt mensen lastig te begrijpen omdat ze veel praten zonder woorden te gebruiken. Zijn mentor op school probeert hem dat uit te leggen:

“Siobhan says that if you raise one eyebrow it can mean lot of different things. It can mean ‘I want to do sex with you’ and it can also mean ‘I think that what you just said was very stupid.’ Siobhan also says that if you close your mouth and breathe out loudly through your nose it can mean that you are relaxed, or that you are bored, or that you are angry and it all depends on how much air comes out of your nose and how fast and what shape your mouth is when you do it and how you are sitting and what you said just before and hundreds of other things which are too complicated to work out in a few seconds.”

Hiermee maakt Haddon op een heldere en grappige manier duidelijk hoe moeilijk de non-verbale communicatie voor autisten eigenlijk is.

Het verhaal over Christophers moordonderzoek wordt afgewisseld met dingen die Christopher bezighouden zoals een wiskundig probleem, een boek over Sherlock Holmes of zijn droom om astronaut te worden. Christopher vertelt in eenvoudige, kinderlijke taal. Grappig is dat Christopher zijn boek hoofstuknummers van priemgetallen heeft gegeven.

Met “The curious incident of the dog in the night-time” heeft Haddon verschillende prijzen in de wacht gesleept, bijvoorbeeld de Whitbread Book Award en de Commonwealth Writers' Prize. Met dit boek draagt hij bij aan het begrip voor autisten.