Monnikenwerk?

Soms blijkt het verstandig even te wachten met het geven van een mening vlak na het lezen van een roman. Het kan namelijk zomaar zijn dat je bij jezelf een verandering merkt. Dat had ik met De trooster van Esther Gerritsen. Ik heb van haar eerder iets gelezen, namelijk Dorst. Daarvan was ik erg onder de indruk, dus ik begon vol verwachting aan De trooster.

En toen ging het "fout". Ik las het namelijk als verhaal, dus als een serie in elkaar grijpende en overlopende gebeurtenissen.
Ik las over Jacob met zijn scheve gezicht, de broeierige samenklontering van de broeders in het klooster, over de wereldse Henry die tijdelijk kwam onderduiken en interesse toonde in Jacob, religie en het kloosterleven, maar die tegelijkertijd geen enkele weerstand bood tegen de verleidingen van "buiten". Ik las over de timmer- en herstelwerkzaamheden van Jacob, over zijn moestuin, over de inmenging van Henry daarbij. Ik las over de vriendin van Henry en hun dochtertje. Ik verwonderde (en ergerde) mij over haar vergevingsgezinde opstelling, ik verwonderde (en ergerde) mij aan het plotselinge einde van het boek.

Ik was ontevreden. Is dit alles? Wat moet ik hier nu weer mee?

In een Hebban Leesclub (die overigens op het moment dat ik dit schrijf nog gaande is) kwamen allerlei vragen aan de orde. Over grote centrale thema's als zonde, schuld, verraad, troost en vergeving. Ik verwonderde mij (maar ergerde mij niet) over de uitgebreide antwoorden, gevonden betekenissen, aangeduide parallelle bijbelse verhalen. En nog steeds kwam ik zelf niet veel verder dan: het boek is wel aardig.

Maar dan. Na een paar dagen merkte ik bij mijzelf dat ik toch in gedachten nog met het boek bezig was. En dan niet zozeer met de verhaallijn, maar veel meer met de sfeer die Gerritsen weet op te roepen, het mysterieuze, het ongrijpbare. Ik vond mijzelf bezig met de vraag wat ik nu eigenlijk vond van de figuren Jacob, Henry, vriendin Alicia, de klooster abt en nog wat personages. Hoe zitten die personen in elkaar, is er een persoonlijke ontwikkeling te zien of hebben zij last van het terugvallen in sleur en “veiligheid”?
Op dat soort vragen heb ik zeker nog geen antwoorden, maar misschien is dat dan wel de grote verdienste van Gerritsen: met een vlot lezend, simpel verhaal toch een hele wereld voor ons openbaren.

Ik ben er nog niet helemaal uit. Voorlopig houd ik het op een neutrale 3 sterren.