Kleine irritaties verpesten het boek

Eleanor & Park dus, de enorme hype was aanwezig en ik was razend enthousiast toen ik begon. Maar niets kon zo slecht aflopen als mijn ervaring met dit boek. Eleanor&Park


Misschien waren mijn verwachtingen gewoon te hoog, maar ik kon echt niet genieten van het verhaal van de buitenbeentjes Eleanor en Park. Ik had gewoon een paar problemen met het boek, waar ik maar niet overheen kwam en die niet beter werden.



1. De liefde
Ik weet het, het is wel vaker te zien in boeken, dus eigenlijk zou ik er niets over moeten zeggen. Maar af en toe krijg je de ontwikkeling wel nog een beetje mee, hier was het gewoon uit het niets, zelfs niet in de gedachten te merken, “bam ik haat je niet meer, ik vind je leuk”.
Op de een of andere manier gaf dit me het gevoel alsof ik… alsof ik een hoofdstuk had gemist waarin ze hem iets aardiger begon te vinden, of begon te beseffen dat haar haat eigenlijk geen haat was maar dat ze hem wilde. Maar nee hoor, het was gewoon zo opeens.



2. De historische setting
Het speelt zich af in 1986. Prima, leuk, maar… ik merkte geen verschil erdoor. Ja oké, ze hadden geen mobiele telefoon of sociale netwerken, maar dat was het. Oké, misschien nog door de muziek, maar… op de een of andere manier kwam het me niet geloofwaardig over, als een klein detail wat zoveel meer had kunnen zijn.



3. De personages
Ik snapte Eleanor niet. Ik snapte Park beter, maar nog niet helemaal. Het was alsof ik ze beide oppervlakkig meekreeg, het hele boek overigens, en niet echt meeleefde in het verhaal.



4. Het wisselen van perspectief
Normaal hou ik ervan, er mag van mij vaak gewisseld worden van perspectief en het maakt niet uit tussen hoeveel personen. Maar hier? Het was te vaak en irritant.

Eleanor
Park was just her height, but he seemed taller.

Park
Eleanor’s eyelashes were the same color as her freckles.
Dit gaf me gewoon het gevoel van… was dat nou echt nodig? Ik had het boek ook wel even goed gevonden zonder die super kleine perspectiefwisselingen.



5. Hun thuissituaties hadden zoveel potentie
Ik was zo geïnteresseerd in hun thuissituatie, die waren interessant en die interesseerde me het meeste terwijl ik dit boek las. Maar soms leek het maar een bijzaak en er werd voor mijn gevoel totaal niets opgelost. Er leken geen vorderingen te zijn, alleen feiten.



6. De liefdesgedachten
Oké, ik wist niet zeker hoe ik dit moest noemen, maar sommige dingen vond ik gewoon ontzettend vreemd en bezorgde me de rillingen.

Thinking about going out with Park, in public, was kind of like thinking about taking your helmet off in space.
Waarom? Omdat ze het niet kan geloven? Het komt over alsof het een zelfmoordmissie zou zijn, iets wat je nooit zou moeten doen. Waarom in godsnaam niet, Park was populairder dan haar, het pesten zou dan waarschijnlijk minder worden.



Don’t bite his face, Eleanor told herself.
Serieus…?



Things she knew now, that she hadn’t known two hours ago: Park was covered with skin.
Zou ik inderdaad nooit verwacht hebben nee…



“It was the nicest thing she could imagine. It made her want to have his babies and give him both of her kidneys.”
Dit alleen wanneer Park haar hand vasthield. Gaat dat niet een beetje ver?



Misschien ligt het allemaal aan mij, maar deze dingen verpesten voor mij gewoon het boek. Het had een leuk verhaal kunnen zijn, maar het was het niet voor mij.