Meer verwachtingen van minder dan 100 woorden

Vox van Christina Dalcher toont een dystopisch toekomstbeeld van de VS waarin de vrouw weer als ondergeschikte van de man wordt neergezet, als huisvrouw en moeder, met als bonus een maximum aantal woorden die gesproken mag worden, 100 woorden, wat word gecontroleerd door een armband met een teller. Gaan ze over dit woordenaantal dan krijgen ze via de armband een elektrische shock. De kaft van het boek toont de ondertitel ‘Silence can be deafening’, waardoor ik verwacht had dat de nadruk zou liggen op de worsteling met taal. Hoe een vrouw die zo veel woorden nodig had in haar werk en persoonlijke leven, nu met zo weinig woorden zich zo krachtig mogelijk kon uiten en wat voor oplossingen ze zou vinden voor het gebrek aan verbale communicatie. Hoe doen de andere vrouwen dit, hoe functioneert de samenleving nog?
De achtergrond van Dalcher in de linguïstiek wordt in het deel over de armbanden en het woordmaximum grondig toegepast, omdat dit deel geloofwaardig en realistisch is beschreven en dit ook wetenschappelijk kan onderbouwen. Maar de lezer blijft zitten met vragen over de economische consequenties van het wegnemen van de vrouwelijke helft van alle werkenden, of de gevolgen voor de ontwikkeling van kinderen, de samenleving in het algemeen, maar hier gaat Dalcher vaak snel overheen of ze laat het helemaal in het midden.
Het verhaal gaat over taalkundig wetenschapper Jean is moeder van 4 kinderen, waarvan 1 dochter. Binnen het gezin is er dus al een groot onderscheid door de nieuwe regelgeving. Steven, haar oudste zoon zie je zich volledig overgeven aan de Pure Movement, de beweging verantwoordelijk voor deze nieuwe samenleving. Het gezin heeft zo vele uitdagingen die op een hele realistische wijze worden weergegeven. Minder realistisch is het subplot over de affaire van Jean met de perfecte Italiaan Lorenzo, waardoor het boek neigt naar een simpel romannetje.
Als Jean in het boek haar armband af mag doen omdat ze door de regering gevraagd wordt weer aan het werk te gaan, mag haar dochter dit ook. Helaas is dit het moment dat het boek helemaal de geloofwaardigheid verliest, omdat het verkoopargument van het boek, de vrouwen die maar 100 woorden mogen spreken, gelijk helemaal wordt teruggedraaid en dit niet meer relevant is. Terwijl ik als lezer het juist enorm interessant had gevonden om daar nou meer over te lezen. Het feit dat ze begon over een samenleving die zo makkelijk kan worden gemaakt tot iets lelijks omdat niemand protesteert en iedereen zijn mond houdt, maar dit verder helemaal niet meer tot uitwerking lijkt te komen is jammer.