Hartverscheurend eerbetoon

De Franse journalist Antoine Leiris verloor zijn 35-jarige vrouw Hélène, de moeder van hun 17 maanden oude zoontje, bij de aanslag op de concertzaal Le Bataclan. Hij plaatste een ontroerende open brief aan de terroristen op Facebook. "Ik weet niet wie jullie zijn en ik hoef het niet te weten."

Deze brief krijgt een vervolg in een aangrijpend dagboek. Als lezer neemt Antoine Leiris je mee in een kleine twee weken van zijn leven. Vanaf het moment dat hij leest over de bloedige aanslagen in Parijs tot aan het moment dat hij afscheid neemt bij het graf van zijn vrouw.
Hoe ga je om met een mix aan emoties na de zinloze, gewelddadige dood van je vrouw? Tezamen met vele andere onschuldige mensen omgekomen bij een terroristische aanslag. Vanaf het begin wordt je het boek ingezogen en de indringende wijze van schrijven geeft je geen kans om te ontsnappen.

Leiris schrijft in korte zinnen maar zijn emoties zijn heftig, ongekunsteld, rauw en ontroerend. Het verdriet van de grote en kleine man zo tastbaar in woorden gevangen.

De eerste dagen brengt Antoine in een roes door, hij is niet in staat om te spreken en zijn gevoelens onder woorden te brengen. Pas nadat hij zijn vrouw Hélène in het mortuarium heeft gezien komt er een waterval van woorden los die hij aan het papier toevertrouwt. De woorden buitelen over elkaar heen. De onmacht, het proces van de rouw en de hartverscheurende eenzaamheid en ongeloof dringen diep tot je door.

Ondanks het verdriet is het een enorm mooi poëtisch verhaal geworden, bijzonder indrukwekkend. Het is een ode aan zijn vrouw geworden. Ondanks of misschien dankzij de emoties is het een enorm krachtig, hoopvol verhaal geworden.

Een boek wat veel indruk heeft achtergelaten.