Dichtbij en afstandelijk tegelijk

Wat een tegenstrijdigheden in een boek! Het lijkt allemaal (soms pijnlijk) dichtbij te komen dankzij herkenbare (familie)situaties, mooie dialogen en subtiele humor. Tegelijkertijd ook afstandelijk door alles wat niet wordt gezegd, zinnen die niet worden afgemaakt en gedachtes die in het midden worden gelaten. Wellicht doordat alles verteld wordt vanuit het gezichtspunt van dochter en dramaturg Mona. Al met al een mooi beeld van het leven in haar onvolmaaktheid. Het maakt treffend duidelijk dat veel van ons maar wat aanmodderen in het leven. (En dat het voor ons vaak lijkt alsof anderen het beter doen!) Echt met elkaar praten en alles kunnen zeggen lijkt een immense opgave. We zijn niet helden van boeken of films. We kunnen hooguit ons best doen te leren en te veranderen.