Rouwen, rouwen, rouwen..

Het plot van dit boek sprak me ontzettend aan. Tijd dus om het te lezen!
Een gezin gaat voor een leuke prijs naar een all-inclusive hotel in Turkije. Tijdens deze vakantie verdrinkt de tweeling en terug in Nederland begint het rouwproces.

Het voorgaande boek dat ik van Suzanne Vermeer had gelezen, vond ik een dikke tegenvaller en daarom was ik blij dat dit boek een totaal andere insteek had. Helaas draait zo ongeveer 70% van dit boek om de rouwverwerking. Uiteraard wel met wat uitlopers de ene en de andere kant op, maar over het algemeen gaat het zuiver en alleen om de rouwverwerking. Tussendoor worden er nog her en der andere dingen aangehaald. Dingen, waarvan ik me nu nog steeds afvraag waarom dat in het boek is gezet... Had totaal geen meerwaarde voor het verhaal. Ja, paginavulling...

De opbouw is traag en omdat het alleen over het rouwen gaat, kabbelt het lang voort zonder dat er echt wat gebeurt. Ik vond het wel heel fijn om de gedachten van de ouders te lezen, zodat ik meer inzicht kreeg. Maar er zit een grens aan. Af en toe was het namelijk gewoon teveel en daardoor werd het langdradig.

Het eind heeft ineens iets van een thriller weg en in een bladzijde of 15 wordt er ineens een plot opengehaald die ook snel weer dicht is. Afgeraffeld. Ik snap het niet zo goed: zo veel bladzijden over rouwen en dan slechts 15 pagina's aan de reden van het hele boek wijden..
Achja... Lekker tussendoortje voor in het zonnetje van gister, maar meer niet. 2*.