Bij de buddyreadkwebbels start het samen lezen met een standaard vraag: ‘hoi, hoi heb je zin om samen te lezen?’ Geen poespas, twijfel of ellelange gesprekken, het ‘te’ veel aan woorden houden de kwebbels meestal voor tijdens het lezen. Eerlijk is eerlijk het is Karin die een boekenvoorstel op Messenger gooit, nu gaf ze me de keuze tussen De overgave van Arthur Japin of Gebroken van Dick Francis. Deze kwebbel had geen bedenktijd nodig, zonder ellelange gesprekken ging de keuze vlotjes naar ‘De overgave van Arthur Japin’.

Korte inhoud De overgave:

Texas 1836 een groep jonge Comanche-indianen overvalt het fort van de pioniersfamilie Parker. Granny, de moeder van het gezin, moet toezien hoe haar kinderen en kleinkinderen worden ontvoerd. De vrouw overleeft het ondraaglijke op pure wilskracht. Veertig jaar later krijgt de dan hoogbejaarde Granny, bezoek van Quanah, de aanvoerder van de door haar zo gehate Comanche. Hij is op weg om zich over te geven en zijn verslagen volk voor altijd in het reservaat te leiden. Hiermee wordt, na bijna vierhonderd jaar, de onderwerping van de oorspronkelijke bewoners van Amerika een feit.

Het verhaal is gebaseerd op historische feiten.

Zoals een standaard openingszinnetje, hebben we ook een standaard begin: onze verwachtingen. Deze keer liep er een kleine angst doorheen onze verwachtingen. De angst ging uit naar ellelange beschrijvingen of een te literair verhaal. Een paniek die onterecht leek, maar daarover meer later.

Karin: Ik vind het verhaal van Cynthia Ann Parker erg intrigerend. De auteur staat erom bekend goede historische boeken te schrijven en daarvoor veel onderzoek te doen, hoop ik dat dit boek me opnieuw zal meeslepen in het verhaal van Cynthia Ann Parker. Het boek Naduah van St Clair Robson vertelt het verhaal vanuit het oogpunt van Cynthia Ann zelf, dit verhaal wordt verteld door haar oma en haar zoon, dus dat zal er heel anders uit zien. Ik ben benieuwd naar wat Japin ervan gemaakt heeft. Ik weet dat er heftige dingen gebeuren in het begin van het verhaal, ik hoop dat ze niet al te gruwelijk beschreven worden.

Wendy: Ik heb eigenlijk nog maar 1 boek van Arthur Japin gelezen, zoveel ervaring heb ik niet met zijn schrijfstijl (ik kijk nu een beetje verlegen). Wat me vooral opviel was dat het boek een prijs (NS-Publiekprijs 2008) heeft mogen ontvangen, dan stijgen mijn verwachtingen. Wat je neerpent van gruwelijk, volgens mij gaan we daar niet van weg kunnen kijken. Wat me triggert is de laatste zin en daarom wil  dit verhaal lezen:

'De overgave vertelt het aangrijpende en onvoorstelbare leven van een vrouw die in het gevecht om haar kinderen en kleinkinderen uiteindelijk het machtigste wapen moet leren hanteren: vergeving.'

Vergeving zo mooi, maar ook zo moeilijk.

Karin: Ja, ik heb ook pas 1 boek van hem gelezen. Ik hou niet zo van de literatuur stijl waarin hij schrijft. Maar ik wil dit boek ( en ook Vaslav) gewoon lezen. Ik hoop ook niet dat alles te uitgebreid wordt verteld. Ik ben bang dat het verhaal te zwaar literair gaat zijn.

Het boek is verdeeld in drie delen, dus geen ingewikkelde constructies om het verhaal te bespreken. Na elk deel namen we even tijd om te bekomen en onze bewondering te uiten. De symbolische taal in deel 1 was een zalving voor Wendy, Karin houdt eerder van klare taal, even werd haar geduld op de proef gesteld om dan weer stappen in de goede richting te zetten.

 Wendy: Wat mij onmiddellijk opvalt in dit eerste deel, de symbolen die de auteur gebruikt. Zo mooi! De olifant Old Bet. Een symbool van moed en sterkte. De mier die Granny (hoofdpersonage) ziet, datgene waar ze zich aan vasthoudt. Hier is goed over nagedacht en springt de ervaring van de auteur naar voren. Meesterlijk!

Karin: Ja, dat is het zeker. Hoewel ik dat gezever over Old Bet in dat eerste hoofdstuk wel een beetje zat begon te worden (lach). Ik vond het eerste hoofdstuk wat te veel informatie, te veel gezever. Daarna werd het beter en kon ik het niet meer wegleggen. Het is dat ik dinsdag naar het werk moest, anders had ik dat laatste hoofdstuk dinsdagochtend al gelezen.

Wendy: Ja, dat is het zeker. Hoewel ik dat gezever over Old Bet juist heel mooi vond. Ik hou wel van de symbolische taal. De blik op de nederzetting vond ik heel interessant. De tijdsgeest is zo goed neergezet, ik ben eigenlijk een beetje onwetend over dat stuk van de geschiedenis dus ik vind het heel leerrijk. Eerst dacht ik: ‘Zou dat boek wel iets voor mij zijn?’ Daar kom ik al op terug.

Karin: Ja, dat was echt heel interessant. Ik wist ook niet dat Texas nog bij Mexico hoorde en ik had er wel vaag gehoord over Santa Ana, maar ik had geen idee wie dat was. Door het verhaal heen lees je dat hier echt veel onderzoek is gedaan.

Wendy: Ik ook niet, ik voelde me een beetje dom, even blij dat jij ook onwetend bent.

Karin: Haha, nee we zijn niet dom. ik denk dat de meeste mensen in Texas dit soort dingen wel geleerd hebben op school, wij hadden onze eigen geschiedenis.

Wendy: Dat is waar, ik heb juist wat opzoekwerk gedaan.

Karin: Maar waar we bang voor waren, te zwaar, te gedetailleerd, te literair, dat vind ik niet het geval. Ik vind het mooi, indrukwekkend en interessant.

Wendy: Ja er zijn een paar prachtige citaten in het verhaal. Ik heb ze in mijn schriftje opgeschreven.

Het verhaal had ons helemaal in de ban, manlief werd ook betrokken bij deze buddyread.

Karin: Ik hoop dat we in deel 2 het verhaal van Cynthia Ann te horen krijgen.

Wendy: Dat hoop ik ook, daarjuist aan tafel was ik de Wikipedia pagina aan het voorlezen voor manlief.

Karin: Oh, natuurlijk. Ik heb veel over haar gelezen vroeger, maar Wikipedia bestond toen nog niet. Ik heb het net ook even doorgelezen. Ik wist niet dat Stands with a fist op haar gebaseerd was. Grappig wel, want John Dunbar (Dances with wolves) heeft ook echt bestaan en ook hij kwam bij de Comanche terecht. Eigenlijk woonde hij daar in dezelfde tijd als Cynthia Ann.  Alleen wilden zij niet meewerken aan de film, ze hebben het hele verhaal verschoven naar de Sioux, omdat hun leefstijl het meeste op die van de Comanche leek. In Naduah worden namen genoemd die ook in Dances with wolves voorkomen.

Al snel waren we aan deel twee beland, wat ons vooral opviel waren de emoties. Ook al blijft het een historische verhaal, de emoties blijven herkenbaar. We lazen het boek met een groot portie verwondering.

Wendy: Wat een wreed leven heeft Granny gehad, zoveel verdriet en daar bovenop onbegrip van haar medemensen. Het moet een vreselijk 'alleen' gevoel zijn. De auteur weet het thema 'rouw' zo mooi te beschrijven door in haar gedachtegang rond te lopen. Mooi maar ook eerlijk en herkenbaar. Al is het een historisch verhaal, toch blijven emoties hetzelfde. Het verhaal blijft een eyeopener, iets wat ik normaal niet lees en toch komt het heel hard binnen.

Karin: Ja, het is echt heel heftig wat ze meegemaakt heeft. En geen begrip inderdaad, zo werd er echt gedacht toen. Indianen waren volgens de meesten nét geen mensen, net als kleurlingen. Als je door hen werd verkracht en je verkoos leven boven de dood, was je verachtelijk, een hoer van de duivel. Helaas wordt er vooral in Amerika nog steeds zo gedacht door aardig veel mensen. Die gedachtegang wordt heel mooi verwoord in dit boek.

Karin: Mooi verwoord is daar natuurlijk niet het goede woord voor.

Wendy: Nee niet mooi, maar eerlijk denk ik, de auteur beschrijft het eerlijk en rauw zonder enige kantlijn gewoon rechtdoor.

Na deel drie sprak Wendy van ‘het favoriete boek van 2024’ en Karin werd achterover geblazen door de knappe schrijfstijl.

Wendy: Ik vond het laatste deel super aangrijpend, Granny laat hier echt haar gevoelige kant zien. De titel overgave zegt alles over het verhaal. Hoe Granny het verleden loslaat, de auteur weet dit weer zo mooi te beschrijven. Ik ben zo een fan van dit boek, zou bij mij wel eens het boek van '2024' kunnen worden

Karin: Ik vond het heel mooi beschreven allemaal. ik heb ook even een traantje weggepinkt bij de dood van Topsannah en het moment dat de Comanche bij het fort aankwamen. En daarna bij de tijdlijn nog een keer.

Wendy: Een heel ontroerend verhaal waar veel onderzoek is naar gedaan en daar sijpelt dan ook realiteit door van emoties die écht aanvoelen.

Karin: Heel mooi beschreven, hoe ze haar woede, haar wraakzucht zomaar loslaat en vergeef

Wendy: Knap he! Je leest de ervaren pen gewoon doorheen het verhaal.

Karin: Ja, de emoties heeft hij zo ontzettend sterk neergezet. Heel knap.

Wendy: Dit is puur talent! Ik had angst dat het te zwaar ging zijn met ellelange beschrijvingen maar dat was het totaal niet.

Karin: En dan die ene zin na het verhaal, dat de werkelijkheid zo vreselijk wreed is geweest en dat ze zo veel mee hebben gemaakt dat hij heel veel uit het boek weg heeft moeten laten om het verhaal geloofwaardig te houden. Die greep me echt.

Wendy: Ja zo voelde ik de laatste zinnen na het verhaal ook aan, de beschreven leefomstandigheden waren al heel wreed.

Karin: Ik was ook bang dat het te zwaar zou zijn, het was wel heftig, maar zo vlot geschreven dat ik er gewoon doorheen vloog.

Wendy: Mijn gevoel bij de schrijfstijl was dat het soms heel afstandelijk geschreven was, deze schrijfstijl was ook nodig om het geheel niet zwaar te maken. De auteur weet de emoties mooi en zacht te verwoorden. Eigenlijk lees je twee verschillende schrijfstijlen.  

Karin: Ja dat was het ook. De Texanen als de Comanche vochten om te kunnen overleven, ze wisten van het begin al dat ze niet naast elkaar zouden kunnen bestaan. Beide volken hadden te veel ruimte nodig. En dan de vijandige omgeving, zoek maar eens op: de Llano Estakado. Daar is helemaal niets. Zo goed als geen drinkwater, alleen maar zand, zover je kan zien.

Wendy: Ik ga hier zeker nog wat opzoekwerk doen.

Onze conclusie zag je van mijlen en ver aankomen, geen vijf sterren, maar zes! Zes fonkelende sterren voor een échte eyeopener! Karin kwam ook nog met een boekentip van 700 bladzijden aanzetten, het boek Naduah van Lucie St. Clair Robson.  

Wendy: Ik geef het boek vijf sterren en ga het boek overal tippen, ik zet het ook op de boekenlijst van de fysieke leesclub. Volgens mij kunnen we dit verhaal zo goed bespreken.

Karin: Ja, ik geef het ook 5 sterren. 6 zelfs, als dat zou kunnen.

Wendy: Oh dan ga ik voor zes! Het is echt één van de betere boeken. 

Karin: Ja, dat is het zeker. Ik ken de verhalen van Cynthia Ann en van Quanah, had al 2 boeken van hun kant gezien gelezen, maar over de familie lees je niet heel veel in die boeken. Het was heel mooi om deze kant nu eens te lezen. En ja, ik heb gelijk ook weer zin om beide andere boeken weer eens te gaan lezen. Voor de zoveelste keer. Ik denk dat ik het boek van Quanah meeneem van de zomer op vakantie.

Wendy: Ik had eigenlijk nog niets gelezen over Cynthia Ann Parker voor mij is dat een onderwerp waar ik me niet veel in verdiep dit is voor mij geschiedenis die vernieuwend is

Karin: Haha, je hebt mij vast op Hebban vaak horen roepen ‘Wat is een goed boek?’ Naduah.  Ik heb hem al zeker 7x gelezen de afgelopen 30 jaar.

Wendy: Wow, zeven keer!

Karin: Als je het boek ergens tegenkomt, raad ik het je zeker aan. ik weet niet of je lid bent van de bieb, misschien dat ze hem daar hebben. Als je dichterbij had gewoond, had je hem mogen lenen. Naduah van Lucie St Clair Robson. Wel meer dan 700 pagina's.

Wendy: Ok ik zet hem op mijn te lezen boeken, bedankt voor de tip!

De overgave van Arthur Japin was voor deze twee lezers een schot in de roos. Voor mij was het een ontmaagding in dit genre verhalen, voor Karin de ‘andere’ kant van het verhaal. Onze boeken tamtam gaat zijn werk doen: ‘lees dit historisch verhaal’.

Heb je het verhaal gelezen? Kunnen we je overtuigen met ons enthousiasme?