Waarom dit verhaal? Omdat het hele boek hierover gaat: Bassam, Rami, Yitzhak uit dit verhaal: zij hebben op de een of andere manier hun grote verlies, de gewelddadige dood van hun kind, weten om te zetten in begrip voor de ander, in gebrek aan haat, in strijd om vredelievend samenleven. Ik heb vooral van het boek geleerd dat dit heel groots lijkt, maar dat dat voor sommigen de enige manier is om het dagelijks leven te tackelen. Ik werd natuurlijk het hele boek door geraakt door deze grote verhalen, maar toen ik dit verhaal (en het voorstuk, 475 en 476) bleef ik er wat in hangen. Misschien omdat ik ineens het beeld voor me zag van zo'n jonge student theologie en poëzie, die als puber zijn eigen interpretatie van de halacha had. (zoals zoveel pubers op die leeftijd heftige meningen kunnen hebben). En dan die vader, die op een of andere manier zijn verdriet omzet in kracht , in begrip, in zoeken naar meer wit (want 'in de ethiek bestaat geen zwart-wit, alleen wit'). In een samenleving waarin zwart-wit overheerst, waarin te weinig ruimte is voor verdriet en begrip, maar waar af en toe (op het antwoordapparaat) iemand staat die dezelfde gevoelstaal spreekt als de vader.
Het is zo echt, deze kracht vanuit verdriet. Daarom.
Het was ook zo mooi dat hij gewoon volhield en niet toegaf aan de agressie en de verwijten. Uit zijn verdriet wilde hij iets goeds halen, zodat het leven van zijn zoon waardevol blijft voor een grotere kring dan alleen de naaste familie.
Wederom prachtig verhaal/stem. En ook hier wil ik weer wijzen op de fabuleuze structuur van het verhaal. Eerst de moord op de zoon, de reactie van Pa (het gekozen fragment), maar tussendoor 1 hoofdstuk/zin/observatie/associatie/‘dodelijk cynische vergelijking’: “3 maanden later wonnen YA YR en SP de Nobelprijs voor de Vrede”.
Weer een zeer mooi gekozen fragment inderdaad.
Om in dergelijke omstandigheden, na het verlies van je dierbaarste bezit op zo'n manier om te gaan met je verdriet en je woede, onbegrip, ongeloof,... om te zetten in een positieve kracht en aan te wenden om mensen trachten samen te brengen en te bewegen zich in te zetten voor een vredevolle samenleving is meer dan bewonderenswaardig en verdient een diepe buiging en eindeloos respect.
Ja, groots, ontroerend... schitterend fragment (mooi woord, Frank.. veel beter dan verhaal... waarom valt me dat nu pas op?!?!), Inge. Niets aan toe te voegen...
We hebben allemaal vast heel veel van dit soort foto's gezien, voornamelijk overblijfselen uit de Tweede Wereldoorlog, en ik blijf er stil van worden...
