De toelichting volgt hierna, maar helaas geen uitleg.
Dit fragment (dat 215 pagina's verder nog eens terugkwam) bleef vanaf het begin knagen, en ik had er direct een vraagteken bij gezet. En gelukkig hoefde ons fragment van Ellen niet persé iets literairs te hebben, want ik heb nog steeds geen verklaring gevonden voor deze kaders en grijp deze kans om jullie ideeën erover te krijgen.
De Boekenkrant noemde het "een zwart blok waaruit een schreeuw lijkt voort te komen", maar dat is voor mij helaas nog geen volledige uitleg, dus wie kan/denkt mij te kunnen helpen !?!
PS: als deze kaders me niet getriggerd hadden, was het "deel 54 p36: "Als je dood door leven deelt krijg je een cirkel." Deze is tevens herhaald in dl 281 op p 148 en dl 384 op p 322, en liet me ook met vraagtekens achter, maar de kaders waren sterker ;-)
Wat mij vooral frappeerde was het verhaal 283 (na de tweede 284) waarin heel kort iets staat over Messiaen. Dat brengt me terug naar zes jaar en twee dagen geleden: https://prowisorioleest.blogspot.com/2014/04/het-einde-der-tiden.html
Waarmee twee geweldige boeken, Orfeo van Richard Powers en dit boek, voor eeuwig aan elkaar verbonden zijn bij mij!
En echt hè... alleen maar aan dat stuk over en van Messiaen denken, zoals nu, laat de tranen over mijn wangen biggelen... Ik snap zoooo goed wat Dalia met haar Migratie wil doen!
Het is vast niet toevallig twee keer 284... en ook niet toevallig twee keer hetzelfde bij 22o, denk ik....
Ik zag deze kaders als een soort visualisatie van de figuur apeirogon. Wat zie jij, wat zie ik, wat ziet men als men door dit kader heen kijkt en/of denkt men te zien, enzovoorts. Apeirogon...
Goede vraag Marjolein. Ik ging er bij het lezen van uit dat iemand et wel een opmerking over zou maken, mij was het ook niet duidelijk. Zou het letterlijk voor het niets, de stilte kunnen staan? Bij het eerste vierkant eindigt het leven van Smadar, is er de grote stilte na de bomaanslag. Bij het tweede fragment worden alle geluiden van die Dalia heeft opgenomen verwijderd van haar opname-apparatuur. Ook dan is er stilte, is het leven zoals we het kende weg.
Een andere uitleg zou kunnen zijn dat 284 een bevriend getal is en hij bij deze vertellingen niets iets kon plaatsen wat daar paste.
Ik ben benieuwd wat voor ideeën de anderen hebben.
Ik dacht aan de eerste optie.
De tweede was alweer iets wat me niet was opgevallen. Het leuke aan een leesclub is dat je op deze manier dingen ontdekt met de hulp van anderen.
220 en 284 zijn zogenaamde bevriende getallen (de enige onder de duizend)...het is te toevallig dat het 284 is, én dat er zoveel aandacht aan besteed wordt (gevangenis, uitgelegd in de 220 verhalen), maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat er ook iets verbeeld wordt 'op zijn Wittgensteins' in de trant van "Waarover men niet spreken kan, daarover moet men zwijgen."
Maar dat laatste kan net zo makkelijk veroorzaakt worden door de hoeveelheid Wittgenstein die ik de afgelopen boeken tot mij heb genomen... dan is zo'n connectie (wellicht te) snel gemaakt ;).
Bij het eerste fragment moest ik erg denken aan hoe ik zelf reageer op een grote schok. Het eerste moment lijkt het letterlijk alsof alles stilvalt. Zowel in je lichaam en je geest als in de buitenwereld. En dan gaat alles opeens toch weer door.
Bij het tweede fragment zag ik een raakvlak met het muziekstuk van John Cage , 4"33, waarin je niets hoort behalve de toevallige geluiden van het niets. Dalia neemt heel onschuldig vogelgeluiden op, maar de politie kan dat niet begrijpen. Zij luisteren de opnames af, maar vinden " niets".
Overigens had ik nooit van John Cage gehoord totdat ik in dit boek over hem las, en gisteren kwam ik hem weer tegen met dezelfde compositie 4"33 in een boek van Bregje Hofstede, " De hemel boven Parijs". Toevallig, toch!
En hij, Cage, maar ook zijn muziek en oa 4'33, komt ( naast vele andere muziekmakers) voor in Orfeo van Richard Powers :) Als je van die combinatie houdt, dan is het al helemaal een aanrader (en moet je echt de speellijst van dit boek op Spotify opzoeken en gebruiken tijdens het lezen).
En na erg lang zoeken naar verklaringen voor de beide rechthoeken, de bevriende getallen of......moet ik me aansluiten bij de voorgaande reacties. Een verbeelding van de stilte. Bij het doorlezen over Cage en z’n 4.33 kom ik op de schilder Robert Rauschenberg en z’n White Paintings. En die laatste lijken wel erg op onze 284’s.
Hoe geweldig dat ik op deze manier mag kennismaken met zoveel plausibele verklaringen. Weer stof tot nadenken en opzoekwerk. Heerlijk.
Zelf heb ik eerlijk gezegd niet echt stilgestaan bij de lege rechthoeken. Ik heb er niet dieper over nagedacht.
Soms rest je niets meer dan totale stilte, zo iets, denk ik. Ik vind het mooi, want je blijft erover nadenken waarom deze lege kaders in het boek staan, en iedereen heeft zijn eigen invulling hiervan.
