Ik heb voor dit fragment gekozen om de verbinding en de hoop. Petit noemde de voorstelling; de harpwandeling - reiken naar vrede. De woorden 'reiken naar' hebben voor mij de onbereikbaarheid in zich. Ik zie reikende handen voor me, reikende handen naar iets dat onbereikbaar is. En toch ook de kracht, het geloof dat het kán.
Het geeft voor mij het dubbele weer van het boek, of beter gezegd wat het boek met me doet. Er spreekt hoop uit want Rami en Bassam zetten zich in voor verbinding en begrip. Tegelijkertijd ook een uitzichtloosheid.
Het geworstel van Petit met de duif vind ik dan weer typisch, de koorddanser is ook maar een mens met goede bedoelingen die dan niet helemaal gaan zoals gepland. Het symbool van vrede gedraagt zich niet zoals gepland.
De kleding die hij draagt; 'het losse kostuum van een hofnar' in de kleuren van de Israëlische vlag en de Palestijnse vlag worden voor mij weer extra benadrukt in 413 waar wordt genoemd hoe belangrijk de vlaggen ook waren in het Ierse conflict (dit wist ik niet).
Ook vind ik het bijzonder dat deze koorddanser, Philippe Petit, een rol speelt omdat McCann eerder Let the great world spin schreef waarin Petits wandeling tussen de Twin Towers heel belangrijk is. Dit is tot nu toe het enige andere boek dat ik van McCann las maar heel knap hoe hij dus ook nog eens de boeken onderling met elkaar verbindt.
Heel mooi fragment, wat ook mij bijzonder aansprak omdat ik Petit eveneens leerde kennen in "Laat de aarde draaien" en verrast was om hem hier terug tegen te komen. En dat helemaal niet op een gekunstelde manier, maar in een weliswaar kleine, doch zeer waardevolle rol.
Heel mooi ook hoe je jouw gekozen fragment toelicht. ,
Vooral jouw woorden “het symbool van de vrede gedraagt zich niet zoals gepland”, dat moment op het koord was mij ook opgevallen en heb ik ook in mijn recensie vermeld. De eigenzinnige duif die niet wil wegvliegen en uiteindelijk weer terugloopt in de richting van de Oude Stad... Helaas ook een verwijzing naar de uitzichtloosheid van een oplossing van de conflictsituatie.
Toch kun je reikende handen ook zien als handen die elkaar zullen vastpakken in een gezamenlijk streven naar vrede. We bereiken meer met optimisme dan met pessimisme, ook al is dat soms moeilijk op te brengen. In elk geval moeten wij er allemaal een bijdrage aan blijven leveren.
Het was me volledig ontgaan dat Philippe Petit al zo vroeg in het boek aangehaald wordt. Maar dat toont voor mij het belang aan van zijn verhaal en de symbolische waarde ervan binnen het boek.
Het voelt een beetje als herhaling, maar dit is ook weer zo'n mooi fragment waar een hele wereld schuil achter gaat. Een mooie toelichting ook Janets, daar is weinig aan toe te voegen.
Wat is dit toch een gouden greep, al die fragmenten die we kiezen (met toelichting). Je ziet en leest daardoor toch weer met een andere blik. Ook dit fragment vind ik heel mooi, het is een symbool van hoop (ook al lijkt het erop dat je missie kansloos is), en ik vind het ook leuk dat McCann al in een eerder boek op Philippe Petit inging, hij is blijkbaar wel gefascineerd door mensen die het bijna-onmogelijke waar maken. Wauw.
