Marjolein's reden voor dit verhaal:
Een zin waar een hele wereld achterzit en die wij ons niet kunnen indenken. Zelfs nu in quarantainetijd hebben we meer vrijheid dan dit. In een simpele zin als deze iets omschrijven waar zo'n nare wereld achterzit valt voor mij onder schrijverskunst. Deze zin blijft je bij als lezer.
Als je het zo - uit context - leest, roept het allerlei vragen op: Wie betreft het? Is dit een voornemen? Een vraag? Aan wie dan? Van een mens, een god, van jezelf? Is het een bumpersticker? Een zin uit een zelfhulpboek? En ook... waarom heb je toestemming nodig? Wat betekent het eigenlijk? *Jouw* leven weer oppakken?
Acht woorden... waarin - inderdaad - een hele wereld te vinden is :)
En is dat allemaal (wel) duidelijk als je de context kent?
Dat weet ik niet, de zin trof me heel erg. Het is misschien ook wel een gevoel dat veel mensen herkennen ergens in hun leven, dat zij even de controle kwijt zijn voor een kortere of langere periode in hun leven.
Ik geef zelf voorlichting over het leven in een voormalig concentratiekamp tijdens de Tweede wereldoorlog aan scholieren, misschien dat ik daardoor extra geprikkeld werd door deze zin.
Het zou kunnen dat dit hoofdstukje te maken heeft met de voorgaande, al is dat niet altijd het geval. de voorgaande hoofdstukken gaan over de controleposten en de willekeur. Bassam komt er deze keer doorheen zonder controle. Hij kan weer doen wat hij zelf beslist, voor zolang het duurt. Toestemming om mijn leven weer op te pakken.
De hoofdstukken om nr. 242 zijn allemaal in de derde persoon. deze in de eerste.
Betekent dat ook nog iets?
Een hele mooie zin in deze intelligente quarantainetijd. Ik zou deze zin heel graag willen zeggen na de zoveelste persconferentie van onze premier. Heerlijk al mijn sociale activiteiten weer kunnen oppakken ....Ik kijk ernaar uit.
In dit boek (waarin veel hoofdstukken op zichzelf staan) betekent het voor de protagonisten waarschijnlijk toch ook dezelfde algemene wens: “alle ellende voorbij, geen controles meer, weer kunnen leven”. Kort gezegd. Helaas komt dat punt nooit. Er is geen heden zonder de “lusten en lasten” van het verleden. Er zal altijd een rugzak te dragen zijn...Universeel gevoel dus ...@Marjolein
Ik ben nog (net) niet bij de op nummer aflopende verhalen dus misschien mis ik iets. Maar zou het zo kunnen zijn dat hij van zichzelf toestemming heeft gekregen om zijn leven weer op te pakken? Na de dood van dochter?
Zou ook kunnen Janets, dat is een goede mogelijkheid. Gezien het deel in het boek waar het voorkomt, heb ik het meer ervaren als de controle van een ander over Bassams leven, maar jouw opmerking zou de veranderde persoonsvorm goed kunnen verklaren. Het zou misschien ook wel Abir kunnen zijn die het denkt. Dit is toch wel het mooie van de leesclub , zeker bij dit boek, dat andere lezers weer andere aspecten eruit halen.
Als ik deze zin bekijk tussen de verhalen waarin hij geschreven staat geeft het me niet zo’n goed gevoel. Het is iets heel tijdelijks, hij is de controles zonder kleerscheuren doorgekomen en mag verder rijden naar huis, verder naar zijn leven. Tot er in de nabije toekomst weer een controle is. Krijgt hij dan opnieuw zo vlot de toestemming? Een wrange nasmaak.
Als ik het bekijk als onderdeel in het volledige boek kan het voor elk lid van de families van Bassam en Rami opgaan: ze kunnen hun leven weer proberen opnemen na het verlies van hun dochter, zus, kleindochter,… Of nog breder: voor elk lid van de Parents Circle, voor elke Palestijn in Israel, voor elke inwoner van Israel. En dan vind ik het een positiever gegeven, er spreekt voor mij meer hoop uit.
Maar de link met mijn eigen leven of deze vreemde tijd had ik niet gemaakt. Na het lezen van voorgaande reacties ging ik toch over nadenken. Leuk aspect aan een leesclub.
Het is voor mij de eerste keer dat we op deze manier een onderdeel van een leesclub boek bespreken. Wel een heel interessante invalshoek. Echter ik ben nog wat zoekende hoe dit op te pakken.
De zin ( of verhaal ) heeft op zichzelf voor mij niet echt een sterk beeld oproepend vermogen. Ik zit niet te likkebaarden van poëtisch genot.
Slechts in de context van een Bassam die na jaren opsluiting en marteling de deuren van een gevangenis achter zich kan sluiten en eindelijk weer zijn leven kan oppakken. En eigenlijk ook voor zijn tegenpool, die de kadaver discipline van het leger achter zich laat......
Maar als ik de dagdagelijkse (permanente) worsteling met het verlies beoordeel, vraag ik me af of de toestemming er ooit zal komen. Ze zullen het zichzelf nooit toestaan. Kortom, een noodkreet die onuitvoerbaar is.
Mbt je eerste alinea kan ik je vertellen dat ik er in iedere leesclub die ik coördineer naar streef om iedereen de gelegenheid te geven om een (volstrekt) eigen bijdrage te leveren. Bij het beantwoorden van vragen zie je vaak dat de eerste beantwoorders al wel een beetje de toon zetten en/of de richting aangeven simpelweg omdat ze de eerste(n) zijn. Niks mis mee, levert vaak genoeg lekkere discussies op (zeker omdat ik - als we het allemaal erg eens zijn met elkaar nog wel eens een radicaal andere 'mening' wil ventileren ;), maar ik vind het oneindig veel interessanter om zo ongefilterd/ongestuurd mogelijk een indruk te krijgen van de wijze waarop anderen het boek gelezen hebben.
Kortom: ik doe dit voor mijn eigen lol :)))
En voor wat betreft het laatste... tot eergisteren zou ik het hartgrondig met je eens zijn geweest, maar toen luisterde ik de podcast van The Prospect af, waarin Colum McCann geïnterviewed werd en hij mij eraan herinnerde hoe lang het in Ierland foute boel is geweest en hoe het er nu is. Het is nog fragiel, maar toch....En toen dacht ik: "Hmm... ja. Ik ga het niet meemaken dat ze daar vreedzaam samenleven (ben trouwens Fauda aan het kijken... dan geloof je er al helemaal niet meer in), maar het kan wel. Ooit gaat het lukken. Ooit. Zolang er mensen blijven die met elkaar willen praten en naar elkaars verhalen willen luisteren... dan gaat het lukken. Ooit."
Die toestemming komt er dus. Ooit. Niet voor de (bestaande) personen in dit boek, maar wel voor een van hun nazaten. Ik zet er een fles olijfolie op!
Dat Colum McCann ook is opgegroeid in een onrustige omgeving heb ik niet bij stilgestaan, Het verklaart wellicht ook de keuze voor dit onderwerp. De situatie in Belfast is soms ook nog steeds onrustig en gespannen.
Dank voor je enorme inzet. Per reactie rammel je er nog eens een half A4-tje commentaar uit, knap. Het is inderdaad uitdagender om op deze manier getriggerd te worden. Eens met je opmerking over de beantwoording bij reguliere vragen. Ik kom dan ook regelmatig niet veel verder dan ‘ eens met de vorige reacties’.
Eens met je opmerking over Ierland. Er zal een moment komen dat ook in het Midden Oosten de rust weerkeert, maar dan zal er toch nog heel wat water door de Jordaan gestroomd zijn voor het zover is. En zoals je goed aangaf, de beide protagonisten zullen dan ook blijven strijden voor de vrede, tot hun laatste snik, en nooit meer hun ‘oude leventje oppakken’.
Wat Ierland betreft, klopt het dat daar nu "vrede" is. Deze toestand blijft echter zeer fragiel en onderhuids leeft er nog veel onvrede. Wij waren enkele jaren geleden in Noord-Ierland en spraken er met verschillende mensen, zowel katholieken als protestanten, over de huidige toestand. Bijna unaniem vertelden ze dat die nog altijd licht ontvlambaar is en er echt niet veel nodig is om alles terug in brand te steken. De onderliggende haatgevoelens naar elkaar zijn er zeker niet weg. Maar dat neemt uiteraard niet weg dat we ondanks alles mogen/moeten geloven in een vredevolle samenleving en er alles aan moeten doen om die na te streven. En wie weet... ooit? Ik ben ook een optimist, maar vrees dat er, zoals Hullemans zegt, nog heel wat water door veel rivieren zal moeten stromen voor het zover is.
Of de toestemming ooit zal komen is inderdaad de vraag, laten we hopen van wel. Overigens vond ik de zin ook niet zozeer poëtisch maar meer treffend. Juist omdat hij bij iedere controle dit gevoel meekrijgt: je mag weer door met je leven, je bent weer even goedgekeurd.
Maar de parallel ons leven in quarantaine vond ik ook treffend, waardoor je gevoel misschien nog meer herkent. Ons leven is ook deels tot stilstand gekomen. Mijn kinderen wachten ook thuis op toestemming om weer met hun leven buiten de deur door te mogen gaan. Het is niet te vergelijken met de onzekerheid die Bassam en zijn landgenoten iedere keer treft, maar hun gevoel zal niet anders zijn.
Een zin hoeft inderdaad niet altijd bloedmooi te zijn om toch te raken. En de paralel met onze ge-quarantainiseerde samenleving is inderdaad heel treffend.
Mooi wat 1 zin allemaal losmaakt.
Die toestemming komt er vast, maar niet meer in 'onze' tijd. Het zal jaren gaan duren voordat de onderlinge woede- en wraakgedachtes er niet meer zijn. Maar ook kleine beginnetjes kunnen uitgroeien tot iets groots.
Ik vind het een mooie keuze, Marjolein. De zin heeft voor mij iets heel treurigs, omdat er uit spreekt dat elke zelfbeschikking weg is (je hebt toestemming nodig om je leven weer op te pakken, je mag niet zelf beslissen), terwijl tegelijkertijd uit de zin spreekt dat juist die zelfbeschikking (je eigen leven oppakken) zo'n belangrijk onderdeel van je menszijn is. Als je dat niet wordt toegestaan is je leven niet van jezelf meer.