Wiseman heeft wederom een prachtig boek uitgebracht!

Ellen Marie Wiseman staat bekend om haar indrukwekkend geschreven historische boeken en met De wezenmoeder brengt ze alweer haar vijfde boek uit. Voor mij is dit haar derde boek dat ik mocht lezen en ik keek dan ook uit naar haar nieuwe boek.

In De wezenmoeder maken we kennis met de Duitse immigrante, de 13-jarige Pia. Ze woont met haar moeder en tweelingbroertjes in een klein appartement. Het is dan 1918 en in Philadelphia breekt in een groot tempo de Spaanse Griep uit. Wanneer haar moeder aan deze griep overlijdt, blijft ze achter in armoede met haar twee jonge broertjes.

Dan slaat het noodlot toe. Pia is tijdens een zoektocht naar voedsel van huis, wanneer ze zelf ziek wordt, haar broertjes alleen achterlatend in het appartement. Dagenlang zweeft ze op het randje van de dood. Gelukkig is er een buurvrouw Bernice Groves, die de broertjes vindt en verzorgt. Ze is zelf recent haar zoontje verloren. Jarenlang weet Pia niet waar haar broertjes zijn en belandt ze zelf in een tehuis. Hier is het een erbarmelijk leven, maar Pia probeert er het beste van te maken met een paar kinderen waarmee ze bevriend raakt.

Als ze bij een welgesteld doktersgezin terechtkomt, ver weg van huis om te helpen in het gezin, lijkt het leven haar weer toe te lachen. Dan komt ze een vrouw tegen die ze kent van het tehuis. Ze heeft het idee dat haar goede bedoelingen niet geheel in de haak zijn. Maar wie is die vrouw eigenlijk?

De wezenmoeder is een verhaal dat een geschiedenis vertelt, die veel mensen wel kennen. De Spaanse Griep, maar ook kinderen die op de trein werden gezet om in gezinnen aan het werk gezet te worden. Wiseman vertelt het verhaal vanuit het oogpunt van Pia en Bernice, waardoor het verhaal blijft intrigeren.

Eerder las ik De brekersjongens en Olifantenmeisje en was onder de indruk hoe Wiseman een waargebeurde geschiedenis een gezicht geeft. Met dit nieuwste boek weet ze dit wederom met de lezer te delen. Ik ben fan van deze auteur!

Wiseman heeft een fijne, vlotte schrijfstijl waarbij de lezer continu in het verhaal wordt getrokken. De personages krijgen een gezicht waarbij je meevoelt met hun keuzes. Wat was het schrijnend om in armoede te moeten overleven en niet te weten waar je jonge broertjes waren. In haar verhaal herken je haar Christelijke achtergrond, maar di overheerst niet.

Onderwerpen als familie, verlies, doorzettingsvermogen, quarantaine, hoop, verdriet en vertrouwen weet Wiseman op een prachtige wijze te verweven in haar boek. De wezenmoeder raakte mij wederom, omdat het verhaal leeft en onder mijn huid kruipt. Vooral de keuzes van Bernice zijn niet goed te praten, maar geven wel aan hoe schrijnend de situatie was.

Ik kijk nu al uit naar het volgende boek van Ellen Marie Wiseman. Ze is een auteur die wat mij betreft veel meer aandacht zou mogen krijgen.

Gelezen voor het blog In de boekenkast