SPANNING TE OVER IN SEBASTIAN FITZEKS “HET JOSHUAPROFIEL”

SPANNING TE OVER IN SEBASTIAN FITZEKS “HET JOSHUAPROFIEL”
Oei, wat een gewelddadige proloog. Dat voorspelt veel geweld in het verdere verloop van het boek.
Het blijkt ook zo te zijn, zelfs in die mate dat ik de neiging heb “hard-boiled” te gebruiken, al besef ik dat dit een term uit een grijs verleden is. Als je de definitie hiervan in Wikipedia leest, komt die overigens aardig overeen met de inhoud van dit boek. Talloze gezichten worden in elkaar geramd, diverse ledematen worden gebroken en doden vallen rijkelijk. Geen bezwaar, al is het niet mijn favoriete genre.
Een andere term die me te binnen schiet is “film noir”. Als er een film van dit boek gemaakt zou worden en ik mocht regisseren, dan zou ik hem in zwart-wit draaien, met af en toe een oranje(!) shot. De straten van Berlijn zijn somber, de interieurs van (zieken)huizen zijn koel en kaal, de gedachten van de karakters zijn negatief en cynisch, lachen is zeldzaam en weinig of geen mensen houden van elkaar, of laten dat tenminste niet blijken.
Een naar boek dus? Welnee, de spanning vergoedt veel, zo niet alles. Deze spanning wordt veroorzaakt en in het hele boek volgehouden door flitsende dialogen, weinig lange beschrijvingen en korte hoofdstukken, die ook nog eens vaak eindigen met een “cliffhanger". Een groot aantal hiervan zou ik trouwens niet een echte cliffhanger willen noemen, omdat dezelfde scene in het volgende hoofdstuk gewoon doorgaat. De lezer moet voor mijn gevoel langer aan de klip bungelen, al was het maar om zijn/haar fantasie te prikkelen. Maar je gaat wel snel naar de volgende bladzijde!
En dan het verhaal.
In de proloog, een fragment uit de thriller “De Bloedschool” van Max Rhode, geeft een vader “les” aan zijn twee zoons….. luguber, zoals gezegd.
De schrijver van de Bloedschool blijkt de hoofdpersoon en ik-figuur te zijn in het grootste deel van het eigenlijke boek. Andere hoofdpersonen nemen af en toe de verhaallijn over, maar dan in de hij/zij-vorm. Hun naam is de titel van de betreffende hoofdstukken.
Centraal staat de relatie tussen Max en Jola, de vroegwijze pleegdochter (10) van Max en zijn vrouw Kim. Zij vormen een niet bepaald harmonisch gezin.
Max wordt tegen wil en dank betrokken bij een experimenteel internetproject, gebaseerd op “predictive policing”, waarbij de computer eerder weet wat iemands (eventueel criminele) toekomst en plannen zijn dan de betreffende persoon zelf. Max is “uitverkoren” om de hoofdpersoon in het z.g. Joshuaprofiel te zijn, wat in verkeerde handen tot levensgevaar kan leiden.
Als Jola door Jeugdzorg teruggeplaatst dreigt te worden naar haar biologische (verslaafde) ouders slaan bij Max de stoppen door. Hij ontvoert Jola en talloze wendingen laten de lezer ademloos gissen naar de “the good and the bad guys”. De climax is adembenemend.
Belangrijke thema"s in het boek :
- kindermishandeling en pedofilie - (Max’ broer is een veroordeelde pedofiel met proefverlof)
- verdringing - ( de werking van het geheugen en het onderbewuste)
- fantasie en werkelijkheid - (Kim verwijt Max dat zijn echte leven en zijn boeken door elkaar lopen)
- Big Data - (de invloed van internet op de huidige maatschappij- predictive policing -
eigenlijk is dit de kern van het boek, samen met :
- de relatie Max/Jola - (erg gecompliceerd, geen wonder met deze gecompliceerde figuren)
- maatschappijkritiek (regelmatig voelbaar, b.v. in gedachten van Max aan het begin van hfdst.55
“De mens verdringt” Ik denk dat de gedachten van Max heel dicht bij de ideeën van Fitzek liggen).

Kortom, een enorm spannende, goed geschreven en steeds verrassende page-turner, die voor mij persoonlijk iets te kil en afstandelijk is, met te weinig (inter)menselijke emoties.
Toevalligheden werken naar mijn smaak onwaarschijnlijkheid soms in de hand.
Om het nu al de thriller van het jaar te noemen gaat mij te ver, maar lekker lezen was het wel!