Een gesloten boek...?

EEN GESLOTEN BOEK.....?

Een eenvoudig, verhalend eerste hoofdstuk doet vermoeden dat er met Mattias, de vriend van Amber, de vertelster, naar wie dit hoofdstuk genoemd is, iets gebeurd is, waardoor de zin : “Rouw is als een schaduw”, op de eerste bladzijde, de betekenis van de boektitel al wel doet vermoeden.
Het tweede hoofdstuk is al even helder geschreven, waardoor je als lezer onder de indruk komt van het taalgebruik van de schrijver, alleen is nu de verteller Quentin, vriend van Mattias, die in hoofdstuk 1 al een ontmoeting had met Amber.
Vanaf dit moment wordt de structuur ingewikkelder en volgen er nog zes hoofdstukken met steeds de naam van een andere persoon als titel. De relatie van de diverse karakters in deze hoofdstukken met Mattias is soms duidelijk, soms vaag en lijkt een paar keer nauwelijks of niet te bestaan.
Men krijgt bijna de indruk dat men steeds een nieuw kort verhaal leest, hoewel er indirect toch wel meestal een verband te ontdekken valt.
Een paar hoofdstukken zijn vreemd, maar er zijn ook juweeltjes bij, zoals een beschrijving van de langzaam leeglopende levens van de grootouders van Mattias, ontroerend en realistisch.
Aan het eind van het boek resten er nog steeds een paar vraagtekens, maar de spanning blijft door de verwar(ren)de structuur tot het laatst gehandhaafd.
Van Mattias zelf blijft een enigszins onduidelijk beeld hangen, terwijl hij toch in zijn omgeving veel liefde en genegenheid heeft weten op te roepen. Van de mensen om hem heen zijn we in de loop van het verhaal veel meer te weten gekomen.
Het boek geeft op talrijke plaatsen een indringende indruk van de maatschappij en de intermenselijke verhoudingen in het Nederland van vandaag, zoals de popcultuur, gaming, alcoholisme, het bedrijfsleven, de positie van immigranten en andere zaken, kritisch, betrokken, gevoelig vaak, maar niet sentimenteel verwerkt.
Een boek om twee keer , kort achter elkaar te lezen.
Blijft Mattias, ook na een tweede lezing, een grotendeels gesloten boek ?