Interessant uitgangspunt, maar hoofdpersoon blijft erg vlak

De 12-jarige Edward overleefd als enige passagier het neerstorten van een vliegtuig. Alle andere passagiers – ook zijn ouders en zijn drie jaar oudere broer – komen om het leven.

Het boek gaat wisselend over hoe het leven voor Edward verder gaat na de crash. Verder is er een verhaallijn over het verloop van de tragische vlucht, die uit het oogpunt van verschillende passagiers wordt bekeken. Ergens is dit verdrietig, omdat je als lezer dan al weet dat al die mensen dood zijn gegaan. Toch vond ik deze verhaallijn eigenlijk interessanter dan die van Edward.

Edward blijft namelijk heel vlak. Dat ligt deels aan de schrijfstijl en deels aan zijn karakter. Eigenlijk neemt hij nauwelijks eigen beslissingen, hij doet braaf alles wat de tante en oom die hem in huis nemen voor hem besluiten en hij volgt zijn buurmeisje in alles. Ik had in die zin wel wat meer ontwikkeling in zijn karakter verwacht, maar ondanks dat hij aan het einde van het boek een jaar of 18 is, vind ik hem dan nog steeds heel vlak.

Op een bepaald moment blijkt dus dat veel nabestaanden van de andere passagiers Edward brieven hebben geschreven, vandaar ook de titel van het boek. Maar het is eigenlijk niet Edward zelf die beslist wat hij met al deze verzoeken moet doen, maar zijn vriendin Shay. En Edward doet braaf wat zij zegt.

Dus eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik nou van dit boek moet vinden. Het krijgt heel goede recensies en ik denk eigenlijk dat ik er gewoon meer van had verwacht.