Veel namen, langdradig middenstuk, maar het einde maakt veel goed

Ik was de allereerste die deze nieuwe Sarah J. Maas bij de bibliotheek leende. Met ruim 900 pagina's een aardig dikke pil. Haar eerdere boeken zouden YA zijn, dit boek is het eerste van een nieuwe serie voor volwassenen. Het duurde heel lang voor ik in het boek zat. Dat kwam deels omdat ik me - zeker in het begin - niet echt kon identificeren met partygirl en halffae Bryce, het hoofdpersonage. Verder werden we doodgegooid met namen, personages en organisaties; bedoeld om iets van de wereld (stad) te begrijpen en die te introduceren, maar pfft. Na de moord volgde er een vrij langdradig middenstuk, waarin Bryce en Hunt eindeloos om elkaar heen draaien en ze ook niet echt vorderen in hun onderzoek. Eerlijk gezegd heb ik een paar keer overwogen om te stoppen met lezen, omdat het mij allemaal niet zo boeide. Dat heb ik bij haar eerdere boeken nooit gehad. Hunt is natuurlijk weer een eeuwenoude engel met een zielige geschiedenis die verliefd wordt op het jonge meisje Bryce en tja, dat is iets wat in elk boek van Maas terug komt, dus niet bepaald origineel. Persoonlijk lijkt zo'n eeuwen overspannend leeftijdsgat tussen twee geliefden mij niet echt te overbruggen, maar goed. Pas aan het einde wordt het echt spannend en dan komt er ook ineens vaart in het verhaal. Ik zal de vervolgdelen vast ook nog wel gaan lezen, maar vooralsnog heb ik meer genoten van haar YA-series, dan van dit boek. In schrijfstijl vind ik het ook niet echt een groot verschil.