Om van te smullen…

Ik las De Feind invasie van Frank van Dongen. Dit is het derde en afsluitende deel in de reeks “De ontdekking van de mens”. Net als de vorige boeken is dit boek geschreven in de onvoltooid verleden tijd en het personaal perspectief. Deze serie wordt uitgegeven door Iceberg Books.

De titel verklapt het al: dit boek draait rond de invasie van de Feind en de gevolgen hiervan voor de mens. Van de plot ga ik in deze recensie niet veel uit de doeken doen, omdat ik zo weinig mogelijk spoilers wil verklappen. Na drie boeken is het wel duidelijk dat van Dongen een fenomenaal auteur is. Doordat het verhaal doorheen de trilogie grote sprongen in de tijd maakt (vele tientallen jaren) worden de hypotheses die eerder werden uitgeschreven soms de werkelijkheid. Als lezer smul je ervan om op deze manier het verhaal te kunnen beleven.

Van Dongen speelt met een beproefd, maar geniaal concept. Net als hitseries zoals The Walking Dead komt de grootste slechtheid niet van de monsterlijke antagonist, maar van de mensheid zelf. Onze soort die bezield wordt door zijn zelfzuchtige karakter, de honger naar macht, gedreven door lust, het oog gericht op rijkdom en het streven naar de positie van totale dominantie. Niet alleen de mens zelf, maar ook concept religie krijgt van van Dongen een veeg uit de pan. Het zielloos volgen van en geloven in hapklare fabels die worden verkondigd, om de medemens te degraderen tot volgzame, goedgelovige kuddedieren. Het geheel van dit alles maakt dat De Feind invasie een heel andere verhaalbenadering kent dan het gros van de sciencefictionboeken op de markt. En dat heeft de auteur goed gezien.

Van Dongen heeft met De Feind invasie een mooi slot geschreven voor zijn trilogie. De tekst leest ontzettend vlot en ook opnieuw word je als lezer helemaal ondergedompeld in de gedachten en emoties van de gevolgde personages. De ontdekking van de mens is heerlijke sciencefiction van eigen bodem. Fans van het speculatieve genre moeten deze trilogie lezen. Punt.