… in een recordtempo verslonden.

Ik las ‘De machineplaag’ van Frank van Dongen. Dit boek is het tweede deel in de serie ‘De ontdekking van de mens’ en kan niet afzonderlijk van het eerste deel worden gelezen. De machineplaag is geschreven in de onvoltooid verleden tijd en het personaal perspectief. Dit is het tweede boek dat ik van van Dongen lees.

Na het eerste deel ‘Het duizend eilanden experiment’ liet de auteur de lezer achter met enkele prangende vragen: waar bevindt Redmond zich? Hoe gaat hij zich redden? Hoe staat het met Jacks denkende breinmachine? Wat heeft de machine ontdekt, waardoor het zelfmoord pleegde? Hoe staat het met Jacks onderzoek naar a-sterfelijkheid?

Gelukkig sluit dit boek naadloos aan bij het vorige en worden een deel van deze vragen snel beantwoord. Opnieuw is Jack Newman het hoofdpersonage dat het meest gebezigd wordt en in De machineplaag weet van Dongen dat personage meer emotioneel en karakterieel uit te diepen, wat het verhaal en de connectie met het verhaal alleen maar ten goede komt. Ook Jacks broer Redmond komt sporadisch weer in beeld en lepel per lepel voedt van Dongen ons met informatie over Redmonds raadselachtige belevingen, waardoor je steeds hunkerend gaat wachten op meer details over de mysterieuze wereld waarin hij leeft. Opnieuw getuigt dit gefragmenteerd vertellen over de grote schrijfkunst van de auteur. Moeiteloos jongleert van Dongen met de verschillende verhaallijnen en weet hij ze door elkaar te weven zonder ergens aan kracht in te boeten.

Ook de diepgaande filosofische aspecten die van Dongen in zijn verhaal stopt, zijn een getuige van hoe goed de auteur over zijn verhaal, zijn wereld, heeft nagedacht. Het stopt een diepgang in De ontdekking van de mens-serie die menig sciencefictionliefhebber naar waarde zal weten te schatten. Ik zei in mijn recensie van Het duizend eilanden experiment dat deze stukken wel wat geredigeerd mochten worden, maar fuck it! Deze diepgang in het verhaal, maakt net het onderscheid met de massa. Geen vertaalde toplectuur, maar toplectuur van Nederlandstalig bodem. Wat wil je nog meer?

In het tweede deel van ‘De machineplaag’ worden de hoofdstukken korter, etaleert van Dongen het vertelperspectief langs verschillende personages en krijgt het verhaal een razendsnelle vaart. Ik heb dit lijvige boek in een recordtempo verslonden. Van Dongen is een topauteur en ik kan niet wachten om deel 3 van de reeks, en aaneensluitend daarop ‘Het bouwplan’ te lezen.