Meester in de microhoofdstukken

Ik las Jager in de nacht van Chris Carter. Hoewel dit het derde boek in de reeks is, is het toch het eerste boek van Carter dat ik lees. Omdat er zo goed als geen zijverhaal is over het leven en welzijn van de rechercheurs, kon ik dit boek perfect als standalone lezen.

Het verhaal Jager in de nacht draait dus rond de moorden, de plaatsen delict en het sporenonderzoek. Dit alles werd dan ook door Carter minutieus uitgewerkt. De moordenaar is een bijzonder gruwelijk man die op enorm inventieve wijze zijn (vrouwelijke) slachtoffers vermoord. De flaptekst verhaalt over een vrouw die wordt teruggevonden met toegenaaide lippen. Wat de flaptekst niet vermeldt, is over welke lippen het gaat (zowel boven als onder dus). Geheel in lijn met de gekende Amerikaanse preutsheid beschrijft Carter hoe de vagina van de slachtoffers is toegenaaid, zonder "vagina" of “schaamlippen” of “vulva” of een ander woord te gebruiken. Wat op zich wel grappig is, aangezien andere zaken niet geschuwd worden. De gruwel die de slachtoffers ondergaan, gebeurt eerder off screen en wordt eerder door de speurders beschreven dan dat het actief gebeurt, waardoor er toch wat afstand wordt gecreëerd. Desondanks is Jager in de nacht een enorm spannend boek.

Het boek leest als een trein en is haast niet weg te leggen. Een negatief puntje voor deze thriller is het gebruik van microhoofdstukken. Het verhaal wordt maar liefst 114 keer onderbroken. Aan de hand van minicliffhangers wordt de spanning erin gehouden. Soms is dit geslaagd en wordt het verhaal wel degelijk leuk onderbroken. Soms zijn het gewoon scènes die onnodig in vijf stukken worden gehakt. De spanning wordt ook kunstmatig hoog gehouden door kunstmatige minicliffhangers zoals: “En toen zag hij het eindelijk…” Om drie hoofdstukken verder eindelijk te vertellen wat hij zag.

Dit kleine minpuntje maakt dat ik het boek een score geef van 4.5/5. Ik ga in de toekomst zeker nog een boek van Carter snoepen. Laat maar komen.