Mooie karakters en een ander beeld van Londen.

De auteur, Aminatta Forna, bekleedt een leerstoel in Amerika, aan de universiteit van Georgetown.
Ze heeft al meerdere boeken geschreven , dit is haar derde boek.
Haar werk is bekroond met literaire prijzen.

Forna's jeugd kan bijzonder genoemd worden, haar vader, die in Londen medicijnen studeerde, kwam uit Sierra Leone en leerde in Engeland haar Schotse moeder kennen, met wie hij trouwde.
Later keerde hij terug naar Sierra Leone, waar hij, als tegenstander van de regering, opgehangen werd.
Aminatta was toen tien jaar.
Zelf heeft ze ook een tijdje in dat land gewoond, bij haar stiefmoeder, daarnaast zat ze op een Britse kostschool.
Ze heeft genoeg levenservaring om haar boeken te kunnen schrijven.

Op een koude zondag in februari vind er op Waterloo Bridge een botsing plaats tussen de Ghanese psychiater Attila Asare en de Amerikaanse Jean Turane.
Het zijn twee heel verschillende persoonlijkheden met een verschillende achtergrond: Attila is als psychiater vooral geïnteresseerd in de posttraumatische stress stoornis bij vluchtelingen. Verschillende oorlogsgebieden zijn door hem bezocht, waaronder onder andere Sierra Leone en de Congo.
Hij is in Londen om over dit onderwerp te spreken op een congres.
Jean is bioloog en bestudeert het leven van de vele stadsvossen in de stad.
Ze is geïnteresseerd in de interactie tussen de vossen en de bewoners van Londen. In Amerika heeft ze eerder coyotes bestudeerd, ook in samenhang met het leefgebied van de mens.
Ze zijn beiden niet jong meer, de boomlange Attila en Jean met haar grijze paardenstaart. Ze hebben al een heel leven achter de rug, een leven, waar we via flashbacks meer over te weten komen.

Zowel de stadsvossen als de coyotes hebben, op zoek naar voedsel, hun leefgebied verplaatst naar de bewoonde wereld, waar ze in de rol van "underdog" terecht gekomen zijn. Interessant is de vergelijking tussen de stadsvossen en de vele immigranten, allebei leven ze in een soort van parallelle wereld in deze grote stad.

Wanneer het tienjarige neefje van Attila verdwijnt, zet Jean haar netwerk in om hem te helpen zoeken. Het netwerk bestaat onder meer uit straatvegers, portiers en parkeerwachten, voornamelijk immigranten, veel van hen van West Afrikaanse komaf, mensen die ze nodig heeft om de vossen te lokaliseren.

Aminatta Forna heeft een mooie, beeldende schrijfstijl, het leven in de grote stad wordt zo beschreven dat je het als lezer voor je ziet, het vuil, de straten, de mensen, de vossen en de immigranten.
Ook de relatie tussen Attila en Jean is goed vormgegeven.

Mooi hoe ze de positie en de overeenkomst beschrijft van de stadsvossen en de immigranten, zonder daarin te overdrijven. De halsbandparkiet op de kleurrijke cover heeft eveneens een plaats veroverd in de grote stad.
Ook de interessante visie van Attila op de posttraumatische stress stoornis is goed verwoord. Volgens hem is het een paradox dat, wanneer je ellendige gebeurtenissen meemaakt., de kans op een gevoel van geluk ook groter is.
In Afrikaanse landen is ongeluk heel gewoon, mensen weten niet beter, het is iets wat je overkomt en wat bij het leven hoort.
In het westen daarentegen wordt ongeluk nauwelijks geaccepteerd, mensen willen en verwachten ook dat alles altijd goed gaat en wanneer het dan een keer tegenzit, raken ze gestrest en depressief.
Forna heeft dit verschil in levenshouding goed weergegeven. Het is iets, wat aanzet tot nadenken.
De Paradox van Geluk is een mooi en goed geschreven boek, waar je als lezer veel uit kunt halen.