Ode aan de Nerd

Ik weet niet of ik het boek voor de volle prijs gekocht had, dat maakt ook niet uit. Ik heb het gekocht als heerlijk tussendoortje voor op een luie zondag en dat is is precies wat dit boek was. Is het hoogstaand? Nee. Heeft het een heel gelaagd plot? Nee. Zijn de karakters dermate complex dat het echt interessant is? Nee.

Maar het was wel heel vermakelijk, bij vlagen een tikkie herkenbaar (wat zegt het over mij dat ik de tranen op voelde komen op het moment dat zij het laatste boek van een boekenserie in hun handen kregen bij een middernacht verkoop? Nee, zeg maar niks, ik weet het al) en vooral heel erg aandoenlijk.

Het boek is vooral een ode aan de fanficschrijvende nerd, aan de meisjes die niet naar feestjes gaan, die liever zitten lezen op hun kamer, die hun tijd doorbrengen met online vrienden, die het leuk vinden om te spelen in de wereld van anderen. Het is een ode aan de meisjes die geen alcohol drinken, die hoge cijfers halen en die het rustig aan doen met hun vriendje. En ergens, ergens voelde het daardoor ook wel een beetje als een ode aan mij. (Ik ben een stuk extraverter dan Cath, maar toch ;-))

Het enige jammere aan een contemporary, is dat ik altijd een klein beetje de grote climax en het bevredigende, afrondende einde mis.