Een overmaat aan verhaallijnen

Na Schreeuw onder water is Het gezicht van de duivel het tweede boek van het Deense schrijfduo Øbro & Tornbjerg met profiler Katrine Wraa in de hoofdrol. Ze heeft enkele maanden rust nodig gehad om bij te komen van haar avonturen in Schreeuw onder water en is er klaar voor om weer aan het werk te gaan. Een aantal collega’'s ontvangt haar niet hartelijk terug, omdat er weinig geloof is in het nut van een profiler. Katrine krijgt opdracht een paar onschuldige rapporten te schrijven. Liever bemoeit ze zich met de zaak van de auto die is uitgebrand terwijl er een vrouw in zat. Rechercheur Jens Høgh, die nog steeds verliefd is op Katrine, wil haar maar al te graag bij het onderzoek betrekken. Het duurt niet lang eer blijkt dat de talenten van Katrine hard nodig zijn.

Het gezicht van de duivel is met ruim 550 pagina'’s aan de dikke kant. Verwonderlijk is dat niet, want Øbro & Tornbjerg hebben het boek propvol willen stoppen, alsof ze al hun ideeën kwijt wilden. Het boek volgt vanaf het begin diverse langs elkaar lopende verhaallijnen, die pas halverwege samenkomen als het onderzoek naar de autobrand een beerput van criminele activiteiten opentrekt.

De drang om het boek zo vol te stouwen wreekt zich op de verhaallijnen die maar even aangestipt worden, maar verder niet worden uitgewerkt. Zo is er de moeder van een van de criminelen die besluit dat ze zich niet meer laat lenen tot het maken van smokkelreisjes naar het buitenland; Øbro en Tornbjerg geven hier geen vervolg aan. Of neem de journalist die een hoofd van een motorbende gaat interviewen: voegt weinig toe aan het verhaal en had daarom weggelaten kunnen worden.

De verhaallijnen vechten om aandacht, maar omdat het er zoveel zijn, krijgen ze die niet voldoende. En zeker, sommige verhaallijnen zijn zo leuk dat het zonde zou geweest zijn als ze waren weggelaten, zoals de humoristische dekmantel die gebruikt wordt om per schip te smokkelen van Spanje naar Denemarken.

De overmaat aan verhaallijnen komt de diepgang niet ten goede, ook al vraagt het boek daar af en toe wel om. Niet alleen Katrine heeft het een en ander te verwerken met haar vader maar ook Jens komt erachter dat hij niet alles van zijn dochter weet. Øbro en Tornbjerg blijven er niet al te lang bij stilstaan.
Op het eind wordt duidelijk dat er nog een derde deel aankomt. Hopelijk houden Øbro en Tornbjerg zich dan iets meer in toom. Het motto ‘schrijven is schrappen’ is nog nooit zo noodzakelijk geweest als voor dit boek.