Erg langdradig...

Het laatste boek dat ik voor de Tui reading challenge las, was ‘De bibliotheek van Parijs’ van Janet Skeslien Charles. Het verhaal speelt zich zowel af in de Tweede Wereld Oorlog als in het heden. Odile is de schakel tussen deze twee tijden. We lezen hoe zij in het verleden de Amerikaanse bibliotheek in Parijs beschermd tijdens de oorlog en hoe zij in de tegenwoordige tijd een band opbouwt met haar buurmeisje Lily, waarbij haar verleden de kop weer op steekt. Ik vond het verhaal ontroerend, maar vaak erg langdradig. Het boek had van mij de helft korter mogen zijn. Vooral de eerste helft, waarin we Odile en Lily leren kennen, vond ik aardig saai. Ik heb een paar keer op het punt gestaan om ermee te stoppen. We leren de levens van Odile en Lily tot in de details kennen, wat natuurlijk niet verkeerd is, maar het trad vaak in dusdanig veel detail dat ik soms het idee had 2 verschillende boeken te lezen. Pas in de tweede helft komt er echt wat actie in het verhaal, we krijgen een aantal plottwists te verduren en het verhaal zet je aan tot nadenken. Ook kruisen de levens van Odile en Lily meer waardoor het verhaal interessanter wordt en meer samenhang krijgt.

Wat ik wel ontzettend mooi vond in dit boek is hoe Janet Skeslien Charles de sfeer van Parijs in de jaren ‘40 over weet te brengen. Hierin vond ik haar gedetailleerde scenes wel erg vermakelijk. Hoewel er niks leuks aan de Europa in deze tijd was, weet zij een heerlijk geromantiseerd beeld van die tijd neer te zetten. Hoewel ze wel te maken krijgen met de gruwelen van de oorlog (honger, bezetting, familie die in de oorlog meevecht), hebben ze niet zoveel te vrezen als menig ander in die tijd. Het verhaald was niet overgoten met angst, wat wel vaak het geval is met Tweede Wereld Oorlog boeken.

Ik vond het boek te dik voor wat er in de kern verteld werd, maar ik heb zeker genoten van de setting en heb af en toe een traantje moeten wegpinken. Daarom geef ik dit boek 3/5 sterren.