Hilariteit ten top!

Als je mij ergens mee in een goede mood krijgt, dan is het wel de schrijfstijl van Lisette Jonkman. De gevatte uitspraken in dit boek hebben me meerdere keren hardop laten lachen en soms bijna mijn drinken laten uitspugen.

Ik had in het begin wel moeite om me te binden aan het hoofdpersonage Rozemarijn. Dat komt denk ik vooral omdat zij enorm extrovert is en ik zelf zo introvert als maar kan zijn. Daardoor vond ik haar af en toe wat irritant, maar voor het verhaal was ze eigenlijk perfect. Ik wist vooraf niet helemaal welke kant het verhaal op zou gaan. En nee, ik heb de synopsis niet gelezen – Lisette Jonkman is voor mij gewoon een auto-read. Daardoor werd het voor mij onverwachts diep en emotioneel best intens. Wat begon als een verhaal vol hilariteit na hilariteit, groeide tegen het einde uit tot een verhaal over jezelf herontdekken en eerlijk durven zijn – ook naar jezelf toe. Met daarbij nog een interessante driehoeksverhouding die ik stiekem nog steeds ingewikkeld vind.

Het enige minpuntje dat ik kan bedenken, is dat de personages door de uitgesproken schrijfstijl soms erg op elkaar gingen lijken in hun manier van spreken. Niet iedereen zou zich op die manier uitdrukken, waardoor het soms wat onrealistisch voelde. Maar ach, we lezen een feelgood ook niet omdat het per se dicht bij het echte leven moet blijven.