Een lijdensweg verrassend gebracht met fantasie en humor

Isaac Addy is 29 jaar en staat op een brug, klaar om te springen. Tot er vanuit de diepte iets zijn schreeuw beantwoordt. Wat is het? Moet en wil hij op onderzoek uitgaan? Om geen afbreuk te doen aan het verhaal wil ik niet meer verklappen over de inhoud.

In eerste instantie, afgaande op de cover, is het een boek dat ik niet uit mezelf zou gaan lezen. De quote "Soms moet je dwars door het dal om eruit te komen.", de illustratie van het mannetje met het grijze wolkje en de korte inhoud overtuigden me om het boek alsnog te lezen voor de Hebban leesclub. De vergelijkingen met Matt Haig en Colleen Hoover klonken veelbelovend. Omwille van het fantasie-element kwam het verhaal voor mij traag op gang. Zo'n genre lees ik normaal gezien niet en daardoor lokte het niet meteen om verder te lezen. Maar ik zette door, waardoor ik ook humor, mysterie en een beetje spanning ontdekte. Ik wou weten hoe het verder ging.

Positieve elementen waren voor mij de verschillende grappige anekdotes, de beschrijvingen van de depressieve symptomen en de fasen van rouw en hoe Isaac geholpen wordt om deze door te komen. De verandering van lettertype en illustraties die op verschillende plaatsen terugkwamen zorgden voor afwisseling maar voegden weinig toe aan het verhaal. Hier en daar werden mooie quotes en beeldspraak gebruikt. Een voorbeeld: "De werkelijkheid is kwetsbaar. Je hoeft er slechts een zacht tikje op te geven om de schaal te breken." Het verhaal zou mijns inziens ook mooi staan als animatiefilm.

Wat ik wel storend vond, waren de verschillende verwijzingen naar films, robots en buitenaardse wezens. Hoewel goed gevonden door de auteur konden ze mij niet bekoren. Het einde kwam voor mij wat rommelig over. Ik geef het boek dus drie sterren.