Familiegeschiedenis met open eindjes

'Iedereen zwerft als geest door de tijd.'

De familiegeschiedenis 'Dagen van glas' van Eva Meijer wordt vertelt in zeven, voor mijn gevoel nogal op zichzelfstaande, delen waar in elk deel een ander personage het perspectief overneemt. De eerste helft van het boek vond ik sterk. Als lezer kruip je in het leven van een moeder die geobsedeerd raakt door haar spiegelbeeld. In het tweede deel krijgen we een kijkje in het leven van haar puberdochter die zichzelf afzondert en vervolgens wordt er een sprong terug in de tijd gemaakt en het liefdesverhaal van de vader vertelt.

De verhaallijnen blijven onafgerond, er ontbreekt een gevoel van eenheid. Het is alsof je als lezer door verschillende ramen naar deze familie kijkt. Glas is dan ook een motief in het verhaal, wat terugkomt in de vorm van een spiegel, sneeuw, ramen en de breekbaarheid en isolatie van de personages die aan de zijlijn van het leven staan. Het onbreken van een duidelijke samenhang stoorde mij echter niet, alhoewel ik bij de tweede helft van het boek, waar er voetnoten, wetenschappelijke taal en een bedenkelijk soort poëzie verschijnt, af en toe de neiging had om wat bladzijdes over te slaan.

Eva Meijer is filosoof en een filosofische laag zit dan ook zeker in dit boek. Haar schrijfstijl is beeldend, zonder dat ze lange bloemrijke zinnen gebruikt. Haar zinnen zijn kort, maar scheppen heel wat sfeer. Al met al vond ik het een bijzondere leeservaring, maar verloor ik de aandacht helaas wat op de tweede helft van het boek.

'De zon in de dauwdruppels, sterrenstelsels in het gras.'