Teder en rauw tegelijkertijd

'Ik dacht niet aan de tijd dat ik zonder haar zou zijn, die tijd kon ik me niet voorstellen.'

'Rouwjournaal' was de eerste Siebelink die ik las. Ik zag het kleine boekje staan in de bibliotheek. De senere cover trok mijn aandacht.

In Rouwjournaal heeft Jan Siebelink de laatste maanden van het leven van zijn vrouw opgetekend en de leegte en het verdriet die ze in hem achterlaat wanneer ze na een samwnzijn van 59 jaar sterft. Het boek bestaat uit korte hoofdstukken van enkele tot slechts één pagina, soms zelf één enkele zin. Siebelink vangt een immens groot verdriet in weinig woorden en juist dat raakte me.

Het ongrijpbare gemis dat de auteur beschrijft, verweven met herinneringen aan zijn vrouw, is liefdevol en teder. Siebelink schildert met woorden en zet verstilde beelden met woorden op papier: met zijn vrouw in de rolstoel in de tuin, het zachte zonlicht van juni. Dit gaf de zwaarte van het autobiografische verhaal een teder en zacht laagje en dat vond ik erg mooi. Sommige beelden zag ik haast als een imoressionistisch schilderij voor me. De korte hoofdstukken -soms slechts een enkele zin op een bladzijde- zorgen voor een bladspiegel met veel wit, wat ik passend vind. Het is alsof het de leegte illustreert die zijn vrouw in hem achterliet, maar het laat ook zien dat er voor het verdriet misschien wel geen woorden zijn. Er is wel ademruimte tussen de hoofdstukken door, waarin je als lezer zelf de leegte ervaart.

Verdriet kunnen zo kunnen beschrijven als Jan Siebelink dat doet in Rouwjournaal vind ik knap, en bovenal kwetsbaar en moedig. Het is ongefilterd en rauw... En daarin zit schoonheid.

Rouwjournaal gaat naast gemis en verlies denk ik bovenal over liefde, en een liefdevol huwelijk. Ik kon niet anders dan Rouwjournaal vergeleken met Beladen Huis van Christien Brinkgreve, eveneens een terugblik op een huwelijk na het overlijden van echtgenoot. Wat mij betreft is Rouwjournaal de liefdevolle en tedere variant. Een boek dat me bijblijft.