Schoonheid in de zwaarte

‘Van jou houden was als een haven aanleggen voor water dat nog komen moest.’

Autobiografie van mijn lichaam is het nieuwste boek van de Vlaamse schrijfster Lize Spit. Dit boek met zachtroze met een vormgeving die aan sterrenbeelden doet denken, was mijn kennismaking met haar werk.

Dit boek is, zoals de titel al zegt, autobiografisch. Het gaat over Lize haar jeugd in een onstabiel los-zand gezin waarin alcohol veelvuldig vloeit. In niet-chronologische volgorde groeit Lize in het verhaal op tot een dertiger die geconfronteerd wordt met het ongeneeslijk ziek zijn van haar moeder. Het naderende einde van haar moeder maakt dat Lize de band tussen hen beide overdenkt. Hoewel Lize haar jeugd is getekend door emotionele verwaarlozing, zelfverminking en een verstoorde band met haar lichaam staat ze haar moeder in haar laatste maanden bij.

Dit boek is bijzonder openhartig. Zó open en eerlijk zelfs dat ik soms het gevoel had iets te kezen wat niet voor mij als lezer bedoeld was. De emotionele pijn en afwijzing waren in het hele boek voelbaar. Lize schrijft heel prettig, al stroomt het boek wel over van de metaforen, de een beter dan de andere. Door de niet-chronologische tijdlijn voelt de opbouw soms wat chaotisch. Af en toe legde ik het boek weg, niet vanwege de schrijfstijl, maar vanwege de zwaarte van het verhaal. Soms werd het me iets té zwaar, maar dat is puur persoonlijk.

Al met al doen die dingen niet af aan het feit dat ik dit een dapper en aangrijpend boek vindt. Emotioneel zwaar om te lezen, maar in die zwaarte zit ook heel wat schoonheid.