Schoonheid in de zwaarte

‘Ze heeft zich nooit voorgesteld hoe het daadwerkelijk zou zijn als jij er ineens niet meer zou zijn.’

Ik las ‘BOMBYX MORI of de eerste uren van de schepping’ van Dietske Geerlings, waarvan de prachtig vormgegeven voorkant een impressie geeft van de sfeer van de novelle. Zijn het dauwdruppels aan spinnenwebdraden? Of zijn het misschien tranen die parelen aan zijdedraden?

BOMBYX MORI heb ik ervaren als een mozaïekkunstwerk van een ingrijpend verdriet en rouwproces. Lott verliest haar kind (wiens geslacht onbekend blijft, maar het kind werd in mijn verbeelding een zoon) en dit ingrijpende verlies verscheurt haar. Haar kind loslaten kan ze niet over haar hart verkrijgen, dus dekt ze het kind toe met zijdedraden. ‘Er is niets wat ze kan doen. Helemaal niets, aan dat jij hier levenloos naast haar ligt.’ De schrijnende pijn die Lott ervaart is ontzettend goed voelbaar: ‘Alles heeft hier gewicht gekregen.’

Lott ligt hulpeloos naast haar zoon op de grond, ze schreeuwt in stilte. De vele witregels op de bladspiegel benadrukken deze schrijnende stilte. Voor mij als lezer waren de witregels soms ook een plek voor een adempauze. Woorden omhuld door wit, is wat in me opkomt. Dit is geen novelle die ik even tussendoor, of juist tijdens één zit, las. Daar is de thematiek te zwaar voor, maar bovenal is het boek daar te mooi voor. Dit boek dient langzaam en aandachtig gelezen te worden, ben ik van overtuigd. Soms moest ik wat ik gelezen had laten bezinken, goed kijken naar de zwevende woorden op de bladzijdes en de droomachtige fragmenten tot me door laten dringen.

Het kind is hooggevoelig en de last die deze eigenschap met zich meebrengt, wordt invoelend beschreven. De prikkels van de wereld zijn het kind te veel, waardoor hij/zij/hen zich zo klein mogelijk maakt. ‘Ik ‘was’ er en dat voelde als een probleem. (…) Ik probeer mijn bestaan tot een minimum te beperken’ is een hartverscheurende zin die een kijkje geeft in het overprikkelde brein en de kwetsbare ziel van het kind.

BOMBYX MORI is een klein boek over grote emoties. Het is zwaar en prachtig tegelijkertijd, het ontroert en het verstilt. Als lezer wilde ik dat ik Lott en haar kind kon troosten, zodanig voelde ik mee. Vijf sterren, omdat dit een van de mooiste boeken is die ik in een tijd gelezen heb.

‘Alles wat leeft, is kwetsbaar. In de dood is het onaantastbaar.’