Lezersrecensie
Rouwproces in schilderachtige stijl
'Het water en ik zijn één, ik maak deel uit van de zee, een schrikbarend klein deel.'
'Windkracht 17' van de Duitse auteur Caroline Wahl is zo'n boek waarvan ik niet wilde dat het eindigde. Het is haar tweede boek, maar voor mij mijn kennismaking met het werk van deze auteur.
Windkracht 17 gaat over Ida, een een jonge brouw van begin 20. Haar alcholistische moeder is overleden en Ida vlucht weg uit haar ouderlijk huis. Ze stapt de trein in en belandt op een eiland in de Oostzee, waar ze wordt opgevangen door een ouder echtpaar. Beetje bij beetje bouwt ze een leven op. Terwijl het binnenin haar stormt van rouw, woede en verdriet, vindt ze bij het echtpaar een warm thuis.
Ik vind het bijzonder mooi hoe dit boek een rouwproces illustreert aan de hand van omgeving waar de hoofdpersoon zich in bevindt: de ruige Oostzee helpt Ida met haar emoties en verleden om te gaan. Het warme thuis bij het echtpaar, waar warme broodjes, zachte kleding en kwarktaart klaarstaat, is als een troostende deken die Ida helpt te helen. Het verhaal is melancholisch, op een prachtige manier.
Naast de verhaallijn over het rouwproces en het vinden van een thuis, ontmoet de hoofdpersoon een andere eilandbewoner die langzaam haar pantser afbreekt. Hun toenadering is vertederend.
De rauwheid heeft iets teders en zachts, wat dit een hoopvol boek maakt.
De schrijfstijl van het boek vind ik erg fijn lezen. De zinnen zijn kort, de onstuimige Oostzee speelt door beeldende beschrijvingen een grote bijrol in het verhaal, de dialogen zijn bondig en verfrissend. Ondanks het donker binnenin haar kan de hoofdpersoon met zwarte humor en zelfreflectie uit de hoek komen. Ik voelde erg met haar mee.
Dit boek is een schilderachtig portret van een jonge vrouw niet rouwt en heelt, van eilandbewoners, de wind en de zee die haar daarbij helpen. Op mijn lijst één van de mooiste boeken van dit jaar.
'De tijd verstrijkt en zo, of zo ongeveer, moet meditatie voelen, denk ik, als je gewoon kunt ademhalen en bijna alleen het ruisen van de zee je lichaam vult.'
'Windkracht 17' van de Duitse auteur Caroline Wahl is zo'n boek waarvan ik niet wilde dat het eindigde. Het is haar tweede boek, maar voor mij mijn kennismaking met het werk van deze auteur.
Windkracht 17 gaat over Ida, een een jonge brouw van begin 20. Haar alcholistische moeder is overleden en Ida vlucht weg uit haar ouderlijk huis. Ze stapt de trein in en belandt op een eiland in de Oostzee, waar ze wordt opgevangen door een ouder echtpaar. Beetje bij beetje bouwt ze een leven op. Terwijl het binnenin haar stormt van rouw, woede en verdriet, vindt ze bij het echtpaar een warm thuis.
Ik vind het bijzonder mooi hoe dit boek een rouwproces illustreert aan de hand van omgeving waar de hoofdpersoon zich in bevindt: de ruige Oostzee helpt Ida met haar emoties en verleden om te gaan. Het warme thuis bij het echtpaar, waar warme broodjes, zachte kleding en kwarktaart klaarstaat, is als een troostende deken die Ida helpt te helen. Het verhaal is melancholisch, op een prachtige manier.
Naast de verhaallijn over het rouwproces en het vinden van een thuis, ontmoet de hoofdpersoon een andere eilandbewoner die langzaam haar pantser afbreekt. Hun toenadering is vertederend.
De rauwheid heeft iets teders en zachts, wat dit een hoopvol boek maakt.
De schrijfstijl van het boek vind ik erg fijn lezen. De zinnen zijn kort, de onstuimige Oostzee speelt door beeldende beschrijvingen een grote bijrol in het verhaal, de dialogen zijn bondig en verfrissend. Ondanks het donker binnenin haar kan de hoofdpersoon met zwarte humor en zelfreflectie uit de hoek komen. Ik voelde erg met haar mee.
Dit boek is een schilderachtig portret van een jonge vrouw niet rouwt en heelt, van eilandbewoners, de wind en de zee die haar daarbij helpen. Op mijn lijst één van de mooiste boeken van dit jaar.
'De tijd verstrijkt en zo, of zo ongeveer, moet meditatie voelen, denk ik, als je gewoon kunt ademhalen en bijna alleen het ruisen van de zee je lichaam vult.'
1
Reageer op deze recensie
