Twee levens getekend door en in het teken van een alcoholverslaafde moeder.

Deze roman gaat over het leven van twee zussen, een leven dat getekend is en in het teken staat van de alcoholverslaving van hun moeder, Nora genaamd.
Nico en Kine gaan elk op hun eigen manier om met opgroeien in een stedelijke omgeving en in een disfunctioneel gezin. Je zou hierbij denken aan een zwaar geheel, maar het gebruik van humor en absurde situaties maakt het luchtiger.
Telkens worden een aantal hoofdstukken gegroepeerd onder een naam van één van de zussen en een jaartal. In die hoofdstukken is het meisje in kwestie aan het woord en bekijk je alles door haar ogen.
Er wordt telkens een sprong in de tijd gemaakt waardoor er geen directe overlapping is tussen waarover beide zussen vertellen. Het boek start in 1997 en springt via ’99, ’01 en ’04 naar 2014. Het laatste hoofdstuk is een flashback naar 1997. Door deze terugblik merk je nog eens op hoezeer vooral Nico’s blik op hun leven verandert is. Al vond ik de flashback niet noodzakelijk. Het gebruik van deze tijdsprongen fragmenteerde het verhaal te veel en ik vond dat het er afbreuk aan deed. Hierdoor legde ik het boek makkelijk weg en pakte het minder snel terug op.
Er is met zorg geschreven en er zijn vaak knappe zinnen te lezen en goed gevonden vergelijkingen tussen de natuur en de mens te vinden. Dit maakte deze roman toch de moeite waard om te lezen.
Er is vaak een verwijzing naar een grote ramp, vooral in de stukken van Nico. Zij is de oudste van de twee en heeft heel wat angsten en obsessies ontwikkeld waaronder angst voor gevaar en het onthouden van rampen en het aantal doden dat erbij hoort. Deze linken naar waargebeurde feiten maken het verhaal realistischer.
Deze roman is een coming-of-ageverhaal van twee zussen die door hun eigen karakter en de manier waarop ze in het leven staan elk een andere weg opgroeien.