Lezersrecensie
Vlakke karakters, matig uitgewerkte verhaallijn in een Bouquetreeks-setting
De korte samenvatting van mijn recensie: dit is een langdradig boek met een behoorlijk irritante en aanstellerige hoofdpersoon die zich in een driehoeksverhouding terecht laat komen, daar eindeloos domme keuzes maakt, maar dit voor zichzelf voortdurend heel verheven vergoelijkt en het verhaal eindigt in een rechtszaak en uiteindelijk met een mierzoet einde, waar de tompouce-bakker van de Hema nog jaloers op zou worden.
Wie hieruit begrijpt dat ik niet zo enthousiast over het boek ben heeft het bij het rechte eind. De drie belangrijkste punten van kritiek:
(1) Clare Leslie Hall lukt het niet goed om de op zich aardig bedachte karakters ook echt profiel te geven. De moeder van Gabriel is gemeen, Frank is de standvastige karakterboer en Jimmie is labiel met een kwade dronk. Daarmee blijven het vlakke karakters, veel meer kanten krijgen we als lezer niet te zien.
(2) Veel ongeloofwaardige zaken zijn alles behalve behulpzaam. Veel staat ten dienste van de verhaallijn, zo'n beetje alle ouders verdwijnen naar het buitenland, de introductie van de concurrente in de liefde is obligaat, hoe dat uitpakt met communicatiemisverstanden door te lezen in een dagboek is érg doorzichtig en dat geldt ook echt voor de introductie van het karakter Leo, die als een surrogaatzoon fungeert voor hoofdpersoon Beth. Ik vond het vermoeiend en zat te wachten tot het verhaal eens interessant, speels, onverwacht of op enige andere manier boeiend zou worden. Ik zit nog te wachten.
(3) En dat komt voor een groot deel ook door de suffe dweperige hoofdpersoon, Beth. Ze word verliefd op twee mannen en geeft die liefde de vrije loop, hetgeen vanzelfsprekend leidt tot allerlei ellende. Waar ik me echt over heb opgewonden is dat Beth werkelijke álles voor zichzelf vergoelijkt, elk gevoel achterna hobbelt alsof ze een hongerige labrador is die achter elk etensluchtje aanholt. Over morele afwegingen wordt soepeltjes heen gehink-stap-sprongd en daar wordt niet veel meer aandacht aan besteed dan dat ze zich regelmatig schuldig voelt of denk dat ze 'dit niet zou moeten doen'. Kortom: Beth lijkt me een uiterst vervelend mens, wat voor een lezer nogal een opgave is, want ze is nou eenmaal de hoofdpersoon die daarmee een tamelijk grote rol in het boek heeft.
Twee sterren. Uitgelezen op karakter. En by the way: waar slaat de titel van het boek nou eigenlijk op?
Wie hieruit begrijpt dat ik niet zo enthousiast over het boek ben heeft het bij het rechte eind. De drie belangrijkste punten van kritiek:
(1) Clare Leslie Hall lukt het niet goed om de op zich aardig bedachte karakters ook echt profiel te geven. De moeder van Gabriel is gemeen, Frank is de standvastige karakterboer en Jimmie is labiel met een kwade dronk. Daarmee blijven het vlakke karakters, veel meer kanten krijgen we als lezer niet te zien.
(2) Veel ongeloofwaardige zaken zijn alles behalve behulpzaam. Veel staat ten dienste van de verhaallijn, zo'n beetje alle ouders verdwijnen naar het buitenland, de introductie van de concurrente in de liefde is obligaat, hoe dat uitpakt met communicatiemisverstanden door te lezen in een dagboek is érg doorzichtig en dat geldt ook echt voor de introductie van het karakter Leo, die als een surrogaatzoon fungeert voor hoofdpersoon Beth. Ik vond het vermoeiend en zat te wachten tot het verhaal eens interessant, speels, onverwacht of op enige andere manier boeiend zou worden. Ik zit nog te wachten.
(3) En dat komt voor een groot deel ook door de suffe dweperige hoofdpersoon, Beth. Ze word verliefd op twee mannen en geeft die liefde de vrije loop, hetgeen vanzelfsprekend leidt tot allerlei ellende. Waar ik me echt over heb opgewonden is dat Beth werkelijke álles voor zichzelf vergoelijkt, elk gevoel achterna hobbelt alsof ze een hongerige labrador is die achter elk etensluchtje aanholt. Over morele afwegingen wordt soepeltjes heen gehink-stap-sprongd en daar wordt niet veel meer aandacht aan besteed dan dat ze zich regelmatig schuldig voelt of denk dat ze 'dit niet zou moeten doen'. Kortom: Beth lijkt me een uiterst vervelend mens, wat voor een lezer nogal een opgave is, want ze is nou eenmaal de hoofdpersoon die daarmee een tamelijk grote rol in het boek heeft.
Twee sterren. Uitgelezen op karakter. En by the way: waar slaat de titel van het boek nou eigenlijk op?
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van ArjenD
Gesponsord
Een Nederlander en een Française, twee talen, twee culturen. Twee werelden. Een arts en een studente kunstgeschiedenis. Louter tegenstellingen, maar één grote liefde. Groot genoeg?
