Dit boek vergeet je nooit meer

De Kids of Appetite is het boek dat ik precies op het juiste moment heb gelezen. Het heeft precies de goede snaar geraakt en daarmee zou mijn recensie al mee kunnen eindigen. Toen ik net over de helft van het boek zat, had ik al een idee dat dit boek nét een tikkeltje anders zou worden dan de rest. Helemaal verstopt tussen de kleine zwarte letters vond je een schat aan levenslessen. En dat verdiende een extra blogje op mijn blog. Lees het artikel over de kracht van levenlustige boeken en vurige zinnen en dan weet je meteen waar ik het over heb.

Al bij pagina één moet je als lezer gewoon doorhebben dat dit boek speciaal zal zijn, ook al weet je nog niets. Al met de eerste zin, slaat David Arnold meteen de toon:


Stel je eens voor: de miljarden mensen op de wereld met hun miljarden ‘ik bens’.
– David Arnold, De Kids of Appetite

Meteen weet je als lezer dat je heel goed zal moeten lezen en dat dit boek je geen seconde zal loslaten.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik echt verdrietig ben dat ik dit boek nu al uitheb. Ik heb zo genoten van Davids schrijfstijl en de verborgen woorden tussen de regels. Ik hield van zijn soms moeilijke taal die me twee keer liet nadenken en vervolgens luidop AAAH, WAUW zeggen. Ik hield ervan hoe hij me heeft kunnen vangen tussen zijn woorden en me niet meer heeft losgelaten tot aan de laatste pagina en verder.

Schrijfstijl is altijd een heel belangrijk iets voor mij, maar personages vind ik misschien zelfs nog belangrijker. Arnold weet hoe hij personages op papier moet zetten en hoe hij ze zo écht moet laten voelen. Als je dit boek aan het lezen bent, is het precies alsof je écht het leven van Victor en Mad voorbij ziet flitsen en dat je bij jezelf gewoon denkt: wat buitengewoon mooi en verdrietig tegelijkertijd. David Arnold wist precies een aantal zielen te vangen en heeft ze zo echt als hij ze maar kon brengen aan ons laten zien. Ze lijken buitengewoon, maar ik herkende zoveel eigenschappen en karaktertrekjes van zijn personages in mezelf dat ik er soms helemaal niet goed van werd.

Zoals ik al zei heeft dit boek een gevoelige snaar bij me geraakt. Mensen die me kennen, maar dan ook écht, weten welke dat zou kunnen zijn geweest. Misschien heb ik dan geen ziekte of zijn mijn ouders niet dood, ik ben nog steeds een mens met een paar irritante, vervelende stemmetjes in mijn hoofd. De Kids of Appetite heeft me wel getoond dat ik die maar lekker vaarwel moet zeggen en dat betekent heel veel voor me als ik een boek lees.

Naast al dat geweldigs weet ik nog een paar geweldige dingen. De Kids of Appetite weet je gewoonweg te verrassen. Het is naast ultrapoëtisch mooi ook nog eens razend spannend. Ik bleef maar bladzijdes omdraaien omdat ik wou weten wat er was gebeurd. Ik bleef maar lezen en lezen en sneltreinlezen. Best jammer, want eigenlijk had ik het wat langer willen rekkken. Uiteindelijk ben ik dan niet teleurgesteld, de plottwist was zo geweldig gevonden dat ik eigenlijk iets voelde tussen hilarisch en O nee! Ik bedoel: wat een gelijktijdige tegenstrijdigheid.

De Kids of Appetite is weer een boek van Blossom Books. Het verbaast me echt niet meer. Myrthe Spiteri weet er altijd de pareltjes uit te halen die net meer glimmen dan de andere pareltjes. Het boek was een werkelijke openbaring en bevestigde nog maar eens de dingen die ik al lang in mijn hoofd had zweven. In zijn prachtige camouflagejas zit een échte schat vol rode lichtjes die plots een vuurwerk geven. Ja, die botsing met dit boek had ik nodig en ik weet zeker als je het uitgehouden hebt om mijn recensie uit te lezen, jij die ook nodig hebt. Lees het, dames en heren. Het is zo’n boek dat je voor altijd bij je wilt hebben. Net zoals Mads The Oudsiders. Maar pas op: het heeft geweldige gevolgen.