Geen doorsnee feelgood

Mia Vermeer is de dochter van de bekende zeebioloog Simon Vermeer en staat al jaren in zijn schaduw. Nu probeert ze eindelijk haar eigen plekje te vinden als zeehondenverzorger bij het WEC in Lauwersoog. Wanneer de livestream van het opvangcentrum viraal gaat door de kleine zeehond Kiko, staat ook Mia ongewild in de spotlights. Dit en het feit dat haar vader ineens op haar werk opduikt, legt een enorme druk op haar.
De ontmoeting met de knappe Thomas doet haar hartje een slag sneller slaan maar zet haar ook aan het denken over de keuzes die ze moet maken voor haar toekomst

Deze roman van Susan Muskee is geen doorsnee feelgood roman.
De verhaallijn zit goed en de aangehaalde thema's als vriendschap, verstoorde ouder-kindrelatie en ontluikende liefde zijn zeer realistisch beschreven maar raakten naar mijn gevoel wat ondergesneeuwd door het hele zeehondenverhaal.
Het boek lijkt meer weg te hebben van een reclamefolder voor het WEC. En na het lezen van het dankwoord werd mijn gevoel daarin een beetje bevestigd.
Verder blijft de romance vrij beperkt voor een feelgood en vond ik dat er wat veel herhaling in het boek voorkwam.
De roman leest op zich wel fijn, maar kon mij niet echt bekoren. Zeehondjes zijn denk ik gewoon niet mijn ding.