Zit goed in elkaar

Amos Decker is ex-politierechercheur en lijdt dankzij een ongeluk op het footballveld jaren geleden aan hyperthymesia, een feilloos geheugen waardoor hij nooit meer iets vergeet. In De geheugenman maakte we kennis met dit personage dat een beetje eigenaardig is, maar wel veel sympathie opwekt. Hij heeft namelijk zowel zijn vrouw, dochtertje als zwager in dezelfde nacht verloren door een moord en alles in zijn leven draaide om het oplossen van die moord. Nu deze moord is opgelost en Decker op het punt staat aan zijn nieuwe baan bij de FBI te beginnen, is het tijd om het verhaal weer op te pakken.

In De laatste mijl trekt Amos Decker zich het lot aan van een tot dood veroordeelde gevangene, waarvan de zaak heel veel lijk op die van hem. Melvin Mars zit al twintig jaar vast voor de moord op zijn ouders, maar krijgt minuten voordat hij de doodstraf krijgt te horen dat hij wordt vrijgelaten. Iemand heeft namelijk een bekentenis gedaan die hem vrijpleit. Decker hoort dit verhaal op de radio als hij onderweg is naar zijn nieuwe baan en zijn interesse is meteen gewekt. Want is de bekentenis wel echt? Is Melvin Mars niet toch de dader? Of zit er misschien een heel ander verhaal achter. Decker is vast besloten om de waarheid te achterhalen.

Het verhaal begint in De laatste mijl redelijk rustig aan. Aan het begin van het boek wordt namelijk gebouwd aan een goede basis voor het verhaal. Al snel wordt de verhaallijn redelijk complex aangezien er steeds meer kleine puzzelstukjes zijn die onderdeel blijken te zijn van het grotere geheel. Op het eerste oog lijken dit allemaal nog losse puzzelstukjes, maar naarmate het verhaal vordert vallen er steeds meer stukje op zijn plaats en blijkt dat ze allemaal bijdragen aan het bewijs van de uiteindelijke dader. Maar voordat de puzzel compleet is moet het team wel nog allerlei hindernissen overwinnen en meegaan in de soms onbegrijpelijke gedachtegangen van Amos Decker. Die het met zijn soms vergezochte theorieën toch vaker bij het goede eind heeft dan je van te voren denkt.

Amos Decker blijft een heel fijn personage om over te lezen. Ja, het blijft natuurlijk een beetje een vreemde vogel, maar hij is daarnaast ook gewoon een hele goede rechercheur die, mede door zijn perfecte geheugen, dingen ziet die niemand anders zier en daardoor ook zaken oplost die anders misschien nooit opgelost zouden worden.

De laatste mijl vond ik misschien nog wel beter dan het voorgaande deel. Er zat lekker veel spanning in en ik wilde maar door blijven lezen om achter de ontknoping te komen. Bovendien ging ik ook meer wennen aan het personage Amos Decker en aan de schrijfstijl van David Baldacci, waardoor ik dit toch wel dikke boek best wel snel uitlas. Ik ben heel benieuwd naar deel drie.