Lezersrecensie
The Winner-Take-All Society
Door het lezen van dit essay heb ik inzicht gekregen in de betekenis van een meritocratische samenleving. Roxane van Iperen zegt hier het volgende over: "Een meritocratie is een samenleving waarin individuen een positie innemen op basis van hun eigen capaciteiten en kennis en niet via geboorte, huwelijk of traditie. De eigen inzet bepaalt welke positie men kan innemen in de samenleving.
Het probleem met de meritocratie is onder andere dat gelijke talenten geen gelijke kansen krijgen. Kinderen uit gezinnen met hoogopgeleide ouders hebben meer kans om op hogere onderwijstypen terecht te komen dan kinderen met dezelfde talenten maar met laagopgeleide ouders. Iedereen krijgt gelijke kansen aan de start en daarna is het ieder voor zich. Voor lager en middelbaar opgeleiden heeft de meritocratie niet veel te bieden.
Een meritocratische samenleving is uiteindelijk een ‘Winner-Take-All’ samenleving. Hoger opgeleiden trekken op vrijwel alle vlakken aan het langste eind. Zij verdienen het meest, leven het langst, wonen in de beste buurten met de beste scholen en ze voeren het hoogste woord in de politiek.
Hoger opgeleiden schrijven hun hoge sociaaleconomische positie toe aan eigen verdiensten (merites). Maatschappelijke ontwikkelingen spelen echter net zo’n grote rol. Denk hierbij aan toenemende welvaart en vrede in het naoorlogse Nederland, technologische ontwikkelingen enz.
De meritocratie schiet als samenlevingsideaal schromelijk tekort. Het leven is immers geen wedstrijd. Waarom is het rechtvaardig dat aangeboren talenten allesbepalend zijn voor je sociale status, je inkomen en je levensverwachting?
De meritocratie is een maatschappelijk probleem en vraagt vooral om sociaaleconomisch beleid. Gelijke kansen zijn belangrijk, maar niet genoeg. Het is cruciaal dat je niet bent aangewezen op onzekere, tijdelijke baantjes, dat je een inkomen hebt waar je een gezin van kan onderhouden, dat je kinderen naar een fatsoenlijke school kunnen, en dat je ook met een lager inkomen fatsoenlijk kunt wonen in een prettige buurt.
(Bron: essay: Eigen Welzijn eerst van Roxane van Iperen, 2022)
Het probleem met de meritocratie is onder andere dat gelijke talenten geen gelijke kansen krijgen. Kinderen uit gezinnen met hoogopgeleide ouders hebben meer kans om op hogere onderwijstypen terecht te komen dan kinderen met dezelfde talenten maar met laagopgeleide ouders. Iedereen krijgt gelijke kansen aan de start en daarna is het ieder voor zich. Voor lager en middelbaar opgeleiden heeft de meritocratie niet veel te bieden.
Een meritocratische samenleving is uiteindelijk een ‘Winner-Take-All’ samenleving. Hoger opgeleiden trekken op vrijwel alle vlakken aan het langste eind. Zij verdienen het meest, leven het langst, wonen in de beste buurten met de beste scholen en ze voeren het hoogste woord in de politiek.
Hoger opgeleiden schrijven hun hoge sociaaleconomische positie toe aan eigen verdiensten (merites). Maatschappelijke ontwikkelingen spelen echter net zo’n grote rol. Denk hierbij aan toenemende welvaart en vrede in het naoorlogse Nederland, technologische ontwikkelingen enz.
De meritocratie schiet als samenlevingsideaal schromelijk tekort. Het leven is immers geen wedstrijd. Waarom is het rechtvaardig dat aangeboren talenten allesbepalend zijn voor je sociale status, je inkomen en je levensverwachting?
De meritocratie is een maatschappelijk probleem en vraagt vooral om sociaaleconomisch beleid. Gelijke kansen zijn belangrijk, maar niet genoeg. Het is cruciaal dat je niet bent aangewezen op onzekere, tijdelijke baantjes, dat je een inkomen hebt waar je een gezin van kan onderhouden, dat je kinderen naar een fatsoenlijke school kunnen, en dat je ook met een lager inkomen fatsoenlijk kunt wonen in een prettige buurt.
(Bron: essay: Eigen Welzijn eerst van Roxane van Iperen, 2022)
1
Reageer op deze recensie
