Lezersrecensie
Wat een heftig verhaal
Drie jaar geleden las ik ’Wij waren, ik ben - Weg uit Ruinerwold’ van Israel van Dorsten. Nu heeft één van zijn oudere broers zijn kant van het verhaal geschreven. Waar Israel verborgen werd gehouden voor de wereld, gold dat niet voor Edino van Dorsten. Hij kwam wel in de buitenwereld, en hij ontvlucht op een gegeven moment het huis… maar hij praat niet over zijn familie.
‘Mijn naam is Edino’ begint met een disclaimer en twee quotes. Na een korte proloog maakt Edino een stapje terug naar het verleden om te vertellen wat hij heeft meegemaakt. En dat is niet niks (om het voorzichtig uit te drukken). Vrijwel heel Nederland stond op z’n kop toen het verborgen gezin uit Ruinerwold ontdekt werd. Naast de kinderen die daar waren, waren er nog drie kinderen die bij dat gezin hoorden. Eén daarvan is Edino. Met afschuw lees je wat hij allemaal mee heeft moeten maken. Je snapt gewoon niet dat een vader zo met zijn kinderen omgaat. Edino zegt dat later zelf ook, wanneer hij vader is geworden. Het is prachtig om te lezen hoe hij zijn kinderen wil opvoeden en hoe hij ze wil leren om grenzen te stellen; iets wat hij nooit geleerd heeft.
Zoals ik bij het boek van Israel ook al schreef: tijdens het lezen van Edino’s verhaal lijkt het alsof je een heftig filmscript aan het lezen bent. Alleen… dit is allemaal echt gebeurd. ‘Mijn naam is Edino’ heb ik in stukjes gelezen, omdat ik het echt heel erg vond om te lezen. Daarbij dacht ik dat Edino niet even weg kon lopen uit de situaties waarin hij zit. Edino laat niet alleen zien hoe het was in die wereld van zijn vader, maar ook hoe hij er in de vrije wereld mee om probeert te gaan. Het was niet zo dat hij ineens overal vanaf was toen hij het huis was ontvlucht. Het bekende leek hem soms meer te trekken dan het onbekende waarin hij terecht was gekomen.
Knap hoe Edino van Dorsten zijn belevenissen op papier heeft gezet en zijn gevoelens en gedachten heeft uitgesproken. Ook knap hoe hij weet te reflecteren wat hij heeft meegemaakt en hoe hij daarna als persoon is geworden. Dat is een heel proces geweest en daarin neemt hij de lezer een stukje mee. Ik gun hem een ongelooflijk mooie en gelukkige tijd met zijn partner en zijn kinderen.
‘Mijn naam is Edino’ begint met een disclaimer en twee quotes. Na een korte proloog maakt Edino een stapje terug naar het verleden om te vertellen wat hij heeft meegemaakt. En dat is niet niks (om het voorzichtig uit te drukken). Vrijwel heel Nederland stond op z’n kop toen het verborgen gezin uit Ruinerwold ontdekt werd. Naast de kinderen die daar waren, waren er nog drie kinderen die bij dat gezin hoorden. Eén daarvan is Edino. Met afschuw lees je wat hij allemaal mee heeft moeten maken. Je snapt gewoon niet dat een vader zo met zijn kinderen omgaat. Edino zegt dat later zelf ook, wanneer hij vader is geworden. Het is prachtig om te lezen hoe hij zijn kinderen wil opvoeden en hoe hij ze wil leren om grenzen te stellen; iets wat hij nooit geleerd heeft.
Zoals ik bij het boek van Israel ook al schreef: tijdens het lezen van Edino’s verhaal lijkt het alsof je een heftig filmscript aan het lezen bent. Alleen… dit is allemaal echt gebeurd. ‘Mijn naam is Edino’ heb ik in stukjes gelezen, omdat ik het echt heel erg vond om te lezen. Daarbij dacht ik dat Edino niet even weg kon lopen uit de situaties waarin hij zit. Edino laat niet alleen zien hoe het was in die wereld van zijn vader, maar ook hoe hij er in de vrije wereld mee om probeert te gaan. Het was niet zo dat hij ineens overal vanaf was toen hij het huis was ontvlucht. Het bekende leek hem soms meer te trekken dan het onbekende waarin hij terecht was gekomen.
Knap hoe Edino van Dorsten zijn belevenissen op papier heeft gezet en zijn gevoelens en gedachten heeft uitgesproken. Ook knap hoe hij weet te reflecteren wat hij heeft meegemaakt en hoe hij daarna als persoon is geworden. Dat is een heel proces geweest en daarin neemt hij de lezer een stukje mee. Ik gun hem een ongelooflijk mooie en gelukkige tijd met zijn partner en zijn kinderen.
1
Reageer op deze recensie
