Meer van verwacht

Van een aantal auteurs wil ik automatisch het nieuwe boek lezen als dat verschenen is. Loes den Hollander is één van die auteurs. Ik heb al haar boeken in mijn boekenkast staan (en de meeste nog gesigneerd ook). Ik was daarom erg benieuwd naar ‘Een halve leugen’. Jammer genoeg was dit boek voor mij niet één van haar beste verhalen.

Ik ga proberen goed uit te leggen waarom ik dat vond. Ten eerste verliep het verhaal vrij traag. Hoofdpersonage Bettina komt als een heel rustig personage over. Haar doen en laten is regelmatig vrij sloom en ze reageert als moeder soms erg bijzonder op bepaalde acties van haar dochter. Zij zal haar dochter uiteraard het beste kennen, maar ik snapte niet alles wat Bettina deed in de situatie waarin ze terecht was gekomen. Ten tweede zaten er wat voorspelbare momenten in het verhaal. En natuurlijk kun je niet alles verrassend laten overkomen, maar ik vond het soms wat storend in het verhaal. En tenslotte blijf je als lezer achter met een aantal vragen die wat mij betreft wel beantwoord hadden mogen worden, met name rondom vader Dries. Daar zal ik verder niet over uitweiden om spoilers te voorkomen.

Was het dan überhaupt geen boeiende thriller om te lezen? Nee, dat is ook niet het geval. De cursief gedrukte scènes vanuit de dader zorgden voor spanning. Wie is dit? Wat heeft hij of zij met het verhaal te maken? Wat staat er te gebeuren? Het duurt even voordat je precies weet wie dit is, waardoor je continu benieuwd bent naar deze fragmenten uit het boek.

Al met al was ‘Een halve leugen’ voor mij niet de beste thriller die Den Hollander tot nu toe heeft geschreven. Het is een prima (psychologische) thriller vol familiegeheimen en morele dilemma’s, maar ik had er wat meer van verwacht.